Düşün-ce
İnsanların size ne kadar değer verdiğini ancak size birşey olduğunda anlayabilirsiniz,izin verin size bununla ilgili bir anımı anlatayım;
6.Sınıfta bir salı günüydü,ilk iki ders ingilizce sonra da sosyal dersi vardı.İngilizce bitip sosyale geçerken bilgisayar kurmuştuk(Projeksiyon vs) ben de bilgisayarın yanına gittim ve sonrası kayıp.
Uyandığımda eski ingilizce öğretmenimiz Neslihan,bedenci Sinan ve de bizim müdür yardımcısı Vedat(Biz aramızda ona Vedo deriz ☻) vardı.Tabi benim kafa birmilyon olmuş hiçbirşey hatırlamıyordum okula geldiğimi falan.Ambulans geldi ama ben kendimi iyi hissediyordum,boyunluk takıp bindirdiler,tabi benim daha hiçbirşeyden haberim yoktu,zar zor görevlileri ikna ederek Gazi Üniversitesi Hastanesi'nin acil bölümüne götürüldüm,stresten olsa gerek kusup duruyordum.Ben kustukça daha da telaşlanıyordular,o zaman aklıma gelmemişti ama beyin kanaması riskinde bir belirtiydi kusmak.Tomografi vs derken sonunda bir odaha alındım.Bir de baktım memleketten amcamlar gelmiş,anlamadığım şey 1.5-2 saatlik yolu nasıl 1 saatten az bir sürede geldikleriydi.Sonra akşam eve gelebildik anca saat 8 gibi falan.O gece düşündüm durdum ve ertesi gün geldi.O günü bana anlattılar,benim de hafızam yavaş yavaş yerine geliyordu.Anlatılana göre;
Ayağımı bilgisayar kablosuna takıp kafamı önce duvara sonra da yere vurmuşum,arkadaşlarım o anki telaş ve sinir harbinden duvara tekme dahi atmışlar ama benim başımı vurduğumda çıkan sesi çıkaramamışlar.Daha ilginç olan kısım ise;Ben düştüğümde hemen can dostum İlyas yetişmiş,ben de ona''Ben gidiyorum gardaş,öğretmeni çağır!''demişim.Sonra Vedat gelmiş ve koridora çıkarmış beni.Çok sevdiğim bir öğretmenim olan Türkçeci Rabia hoca ailem ile karşılaşmış,anlattıklarına göre bütün bizim dersimize giren veya girmeyen öğretmenlerin hepsi hüngür hüngür ağlamış,bizim sınıf da öyle.Ben birşeyim olmadığın ı anlatmaya ve onları sakinleştirmeye çalışıyordum ama nedense ben hiç korkmamıştım.Ambulans sesi kulağımda,tepemde gözümü uyuşturan bembeyaz bir ambulans ışığı.
Ne tuhaf değil mi dostlar,kimin kim olduğundan asla emin olamıyorsunuz,gıcık olduğunu düşündüğünüz birinin size değer verdiğini görünce anlıyorsunuz kimin kim olduğunu.
Bu anım aklıma geldiğinde korkmuyorum artıkameliyattan,hastaneden.Biz nelerden kurtulduk kaptan,bundan mı kurtulamayacağız?
Herkesin size bu kadar değer verdfiğini görmek güzel,yalnız değilim diyor insan.Her ne kadar normal zamanda hissettirmeseler de biliyorum seviliyorum.Ama bazılar var ki yine aynı kalıyor,yapacak birşey yok.
Mesela o günden sonra herkes bana daha bir samimiydi,aklımdan onlara''Samimi olmak için ölmek mi gerekiyor'' demek gelmişti ama tuttum kendimi.
Tabi herkes benim hafızamın bir kısmının silinmiş olmasından da güç alarak sanki hiçbirşey olmamış gibi davranmaya çalışıyorlardı ama yüzlerinden belliydi üzüldükleri...
SİZİ SEVİYORUM LAN!!!
6.Sınıfta bir salı günüydü,ilk iki ders ingilizce sonra da sosyal dersi vardı.İngilizce bitip sosyale geçerken bilgisayar kurmuştuk(Projeksiyon vs) ben de bilgisayarın yanına gittim ve sonrası kayıp.
Uyandığımda eski ingilizce öğretmenimiz Neslihan,bedenci Sinan ve de bizim müdür yardımcısı Vedat(Biz aramızda ona Vedo deriz ☻) vardı.Tabi benim kafa birmilyon olmuş hiçbirşey hatırlamıyordum okula geldiğimi falan.Ambulans geldi ama ben kendimi iyi hissediyordum,boyunluk takıp bindirdiler,tabi benim daha hiçbirşeyden haberim yoktu,zar zor görevlileri ikna ederek Gazi Üniversitesi Hastanesi'nin acil bölümüne götürüldüm,stresten olsa gerek kusup duruyordum.Ben kustukça daha da telaşlanıyordular,o zaman aklıma gelmemişti ama beyin kanaması riskinde bir belirtiydi kusmak.Tomografi vs derken sonunda bir odaha alındım.Bir de baktım memleketten amcamlar gelmiş,anlamadığım şey 1.5-2 saatlik yolu nasıl 1 saatten az bir sürede geldikleriydi.Sonra akşam eve gelebildik anca saat 8 gibi falan.O gece düşündüm durdum ve ertesi gün geldi.O günü bana anlattılar,benim de hafızam yavaş yavaş yerine geliyordu.Anlatılana göre;
Ayağımı bilgisayar kablosuna takıp kafamı önce duvara sonra da yere vurmuşum,arkadaşlarım o anki telaş ve sinir harbinden duvara tekme dahi atmışlar ama benim başımı vurduğumda çıkan sesi çıkaramamışlar.Daha ilginç olan kısım ise;Ben düştüğümde hemen can dostum İlyas yetişmiş,ben de ona''Ben gidiyorum gardaş,öğretmeni çağır!''demişim.Sonra Vedat gelmiş ve koridora çıkarmış beni.Çok sevdiğim bir öğretmenim olan Türkçeci Rabia hoca ailem ile karşılaşmış,anlattıklarına göre bütün bizim dersimize giren veya girmeyen öğretmenlerin hepsi hüngür hüngür ağlamış,bizim sınıf da öyle.Ben birşeyim olmadığın ı anlatmaya ve onları sakinleştirmeye çalışıyordum ama nedense ben hiç korkmamıştım.Ambulans sesi kulağımda,tepemde gözümü uyuşturan bembeyaz bir ambulans ışığı.
Ne tuhaf değil mi dostlar,kimin kim olduğundan asla emin olamıyorsunuz,gıcık olduğunu düşündüğünüz birinin size değer verdiğini görünce anlıyorsunuz kimin kim olduğunu.
Bu anım aklıma geldiğinde korkmuyorum artıkameliyattan,hastaneden.Biz nelerden kurtulduk kaptan,bundan mı kurtulamayacağız?
Herkesin size bu kadar değer verdfiğini görmek güzel,yalnız değilim diyor insan.Her ne kadar normal zamanda hissettirmeseler de biliyorum seviliyorum.Ama bazılar var ki yine aynı kalıyor,yapacak birşey yok.
Mesela o günden sonra herkes bana daha bir samimiydi,aklımdan onlara''Samimi olmak için ölmek mi gerekiyor'' demek gelmişti ama tuttum kendimi.
Tabi herkes benim hafızamın bir kısmının silinmiş olmasından da güç alarak sanki hiçbirşey olmamış gibi davranmaya çalışıyorlardı ama yüzlerinden belliydi üzüldükleri...
SİZİ SEVİYORUM LAN!!!