Koca bir tamam kapladı gökyüzümü, güneşe erişmek için fazlasına ihtiyacım var artık. Kayıp değilim ama bu karanlıkta, karış karış hakimliğim ürkütüyor beni; bu kış daha güçlü ellerim, daha eminim kendimden, daha çizili ve iyi anlamda yokuş yukarı yolum ama bomboş aynı ellerim, aynı yollar her zamanki gibi ve aynı kış soğuk yine. Kışa soğuk diye kızılmaz hadi de, bir insana ne diye kızılır? Zira ben ne desem, dediğim şey için suçlamaya hakkım yokmuş gibi bir hüküm iniyor tepeme duygusuz güruhlardan temelsizce.

Sizce diyorum sayın okuyucular, pek değerli yalnız yahut ne mutlu ki sonunda birlikte olanlar; peki sizce ben neresindeyim hangi hikayenin? Kimselere benzemeyeyim derken yabancılaşmayı hesaba katamazdım ama bu kadar aynının hiç mi suçu yok; önceden benimsenmiş, köşeleri tutulmuş bu duygu düşüncelerin karşısında o kadar da tek olmamalı aslında insan, bilemiyorum. Bazen kendime "Gerçekten haklısın" diyorum, "haklısın da taraftarın yok."

Oysa ne kadar birbirini gözeten, birer bütün halinde insanlar var ister arkadaş kıvamında olsun ister sevgili, benim sırtımdaysa en iyi ihtimalle prensiplerim, uysam da uymasam da bir şekilde beni aynı yere getirip bırakmış olan.

Sıkı, gerçek, sürekli, içten, kendiliğinden ilişkilere kedinin ciğere baktığı gibi dahi bakmıyorum artık, anca koca bir tamam çalışır benden, hem yaş dediğin yirmi beşe dayandı, gel de kimle nasıl tanış da nesine güven şimdi önceki her şeye rağmen, üstüne üstlük bir de onunkini kazan, güven yahut kalbini yani.

Ben yaşlandım derken hep ciddiydim okuyucu

Her geçen gün de misliyle haklı bir hal alıyorum.

Yenisinin temini tamirinden daha aza mal olacak bir yapboz taşı, insan yahut her ne olursanız koyuyor insana, en orta ve boş yerinden belki. Asıl soru: Neyi tamamlar kendi eksik olan ki?

Ağır bir koku gibi sindi üstüme bu

Boşluklarından vurulanların bildiği

İçime içime bükülüyorum

Biliyorum her şeyi, hepsini

Kafamda mesafeler şekilleniyor

Büyüdükçe büyüyor herkesle

Anlaşılmadığımı biliyorum

Bu yalnızlık benim içime sindi

Sanki bir geçmişim yok da hayatımın tam ortasına doğmuş gibiyim. Ortaokul, lise hatta üniversite dönemim benim için kalın birer yazıklar kitabı; o günlerime dair sohbet döndürebileceğim kimse yok, yalnızca her günkü rüyalardan ibaret olan -ki ona da kabus mu denmeliydi yoksa çoktan- eski dostlar...

En güzeli bildiğim günlerim yoklar, zira hepsi çeşitli yalanlara inanarak geçmiş, o günlere dair hatırladığım her şeyde, garip gelebilir ama bilhassa iyi şeylerde midem bulanır; çünkü o şeylerin o zamanlar iyi olmasının tek sebebi arkalarındaki gerçeği, beni bugünkü bu kapalı, kırık, karanlık, tuhaf yapan şeyleri bilmiyor olmakmış. Kendi kendime bir deli gibi gelin güvey olup ömür geçirmişim ne acı, hayır hatırlıyorum da öylesine masum bir inanç ve sevgim vardı ki o kadim adlettiğim dostlara, düşünürken de aslında sadece bu pür pak halime üzülüyorum değil onlarsızlık.

Baksana her gece dönüp yine buraya geliyorum, ki bunun anlamını ben daha iyi biliyorum; insanlardan koptum galiba gerçekten, onların iyi niyetli fakat anlamsız tesellileri, benim için bir şey yapmaya çalışıp ellerinden gelmeyişleri falan da kötü geliyor artık, böyle cevapsız kendi kendime konuşurken bile daha samimi hissediyorum, çünkü hiçbir teselli, tedavi yaşadıklarımı olmadı kılmayacak.

Yine de biriyle konuşabilmek isterdim o günlerden, arada derede sıkışan iyi şeyleri de hatırlamak ve açıkça tutunmak için artık çok uzaklaştığım kendime yakın birine. Hayatımın belli bir bölümü yok hükmünde ne acı, kendimi sevip sevmeme işi değil bu, hatta en son benle ilgili olsa olsa ama kim kabul eder ki. Orda bir yerlerde çoğu zaman sen benim en yakınımsın okuyucu, şimdi yerini yadırgayan bir misafir gibi ödünç yaşıyorum hayatımı.

Keşke herkes gibi olsaydım

Her anlamda.

Dostsal manada yalnız hissediyorum okuyucu, dostlarım var ama yalnız hissediyorum.Benim insanlarımız nerde? Sevgileri yarınlara bırakmayan.

Başkalarıylayken gözlerinin içi gülerdi onların, can atarlardı başkalarıyla buluşmaya, içten ve kendiliğinden sevgi sözcükleri dizerlerdi; hiçbir zaman öncelikleri olmadım, dostları bile değil herhangi biriydim, ilk gözdenin çıkarılabilecek ve de mutlaka çıkarılan... Ben bunun böyle olduğunu ancak 18 yaşımda itiraf edebilmiştim kendime; benimle olan konuşmaların o kadar sıcak ve içten olmadığını, buluşmalarımızın sadece benim ısrarımla gerçekleştiğini, ben istemesem fotoğrafımızın bile olmayacağını ve en önemlisi de, aylar öncesinden doğum günlerini organize etmeme rağmen, on sekizime geldiğimde hiçbirinin beni hatırlamaması.

Gençliğim, çocukluğum, canımı vereceğim biricik dostlarım

Benim İnsanlarım değillerdi, hiç olmadılar, ölü bir yapraktan farkım yoktu onlar için.

İşte bu da benim küçük hikayem.