Sanki bir geçmişim yok da hayatımın tam ortasına doğmuş gibiyim. Ortaokul, lise hatta üniversite dönemim benim için kalın birer yazıklar kitabı; o günlerime dair sohbet döndürebileceğim kimse yok, yalnızca her günkü rüyalardan ibaret olan -ki ona da kabus mu denmeliydi yoksa çoktan- eski dostlar...En güzeli bildiğim günlerim yoklar, zira hepsi çeşitli yalanlara inanarak geçmiş, o günlere dair hatırladığım

Dostsal manada yalnız hissediyorum okuyucu, dostlarım var ama yalnız hissediyorum.Benim insanlarımız nerde? Sevgileri yarınlara bırakmayan.Başkalarıylayken gözlerinin içi gülerdi onların, can atarlardı başkalarıyla buluşmaya, içten ve kendiliğinden sevgi sözcükleri dizerlerdi; hiçbir zaman öncelikleri olmadım, dostları bile değil herhangi biriydim, ilk gözdenin çıkarılabilecek ve de mutlaka çıkarılan... Ben bunun böyle olduğunu ancak 18 yaşımda itiraf edebilmiştim kendime; benimle olan konuşmaların

"...Bilmem kim saracak yaralarımı..."Dönüp gitmem lazımdı, gidemedim; yine ben o günlerdeyim işte, tam ortalarında, göğsüm delik -ki içine çekilir insan kendi yaralarının, budur biraz da ömür- Yani onca iş, başarı, para, istediğim her şeyi satın almak... Bunların hiçbiri kaçmama yetmedi o geçmişten. Ben yine o yapayalnız çocuğum, daha fazlası değil. Hiçbir şey hiç düzelmedi, sadece unuttum kaçtım sandım,

Herkesin bu denli aynı olması sinirimi zorlamaya başladı sayın okuyucu. Artık bir dönemler marjinal nitelendirilen insanlar dahi ana akım bir hal aldılar.Herkesin eğlence anlayışı aynı artık, yüksek sesli müzik ve bolca renkli ışık bulunan mekanlarda dev kupalardan alkollü içecekler tüketmek, kaldı ki burada hangisinin tam olarak eğlendirme unsuru taşıdığı benim için bir muamma, bir şeyin gerçekten "eğlence" içermesi

Ey benim şu göğsümü içeriden tıklatan kimAçsam önüne yığılmayacağım hangi kapıBir duvar esiyor üzerime, yüzümden ama benim değilEski bir şeyler yerlerini hatırlatıyor uzuvlarımdaBilmiyorum artık ne dahil sevmeye sevilmeyeÇalar çalar giderler nasılsaAsla geri getirmediklerinin benim bile olmadığını bilmedenBir akşam havasında ansızın belirip anca kafamı karıştırırlarBir de bakarım soğumuş geceOnlara kapanayım derken ben kısılmışım aradaÇalar çalar giderler nasılsa,Çalmadan bile gittiler