Karşılıklı biri değilim biliyorum, hiç olmadımYine de denk düşmek isterdim, karşılık bulmakBaşıma gelse tanır mıydım bu hissi ki?Aşık bile olmamışken uzun zamandırCebime koyup gitmek kendimi,Anahtarın içeride olduğunu bile bile çekip kapıyıÇıkmak dışarı hayattan bile belki, huzur geliyor Başka bir ihtimale inanamadığım içinBelki vardır karşılığım diyor insan yine deDemek istiyor esasen ölesiyeFakat söyle, burda değilse nerdeOnda değilse... Neyse

Giderek azalıyor işte gözümün önündenŞöyle bir bakınca, bir şeyi anlatabileceğin dostlarBir güzeli çağrıştıran maviler ve en fenası işteDurduğum yer azalıyor oluşum büyüse deYalnız tortusuna bakarak yıllar boyu bi'rüyanınVurulup düştüm gözümün önünde, alan yokÖyle ya, kalkma garantisi vermektir eğilmekBir ansız bekleniş koparır beni uzaktanBeklentisi olmak birinin, ne saygın meslekSaymak demişken, ben bunu durduramıyorum! Herkes, her şey geçip gidiyor gözümün önündenPeki

Bir daha ait hissedemeyeceğini bildiği bir nokta vardır her insanın, mekansal bir düzlemden öte tekil kişilere indirgendikçe artar bilhassa bu. Yani ne mi söylüyorum?Aslında mesele hep "birinin neyi olduğumuz"dur, akrabalıktan ziyade ifadesel bir nitelikte yani. Mesela romantik ilişkileri ele alalım, aksi bir durum yaşandığında bizi üzen esas şey aslında karşımızdaki kişinin bize olan tavrından ziyade, bu tavrı sağlayabilecek

Kaçırdığım şansların failleri bölüyor gecemiİşte ben yalnız bu yüzden kendi yanımdayımBeynimde bir hatıra ruleti, döndükçe kalıyorumTutun bana ey biri her kimsen, işte gözlerinin içiİşte ben yalnız bu yüzden hayattayımDeğil günler-cebir mevzuHak etmeyen ikilemler müjdeliyor halimAlelade bir an, unuttuğumu sandığım bir yerdenSes yükseliyor, ben düşüyorum, düşmek düşüyorİşte ben yalnız bu yüzden...