Bilmiyorum belki de korktum,aynı şeyleri aklıma aldım olur sandım,geçmişten korkup gelecekten kaçtım belkide bilmiyorum..Aama bilmek,bilip de buna bir son vermek isterdim emin olun... Sizlerin gördüğü,pek çoğunuzun övgülerle karşıladığı bu ben en gerçek benim evet doğru,işin kötüsü de bunun doğru olması ya zaten.Yazarken rahatım,ben yazıyorum,okuyan okuyor ve herkes istediğini düşünüp yapıyor.Ancak her ne zaman gerçek hayata,yani sizlerin,ya da onların

Sevesim var yine eskisi gibi,ancak onu değil çok daha başka birini;hayallerimi gerçekleştirmek,yani onun hayallerini gerçekleştirmek istiyorum.Şimdi olduğu gibi değil de,yine eskisi gibi birini düşünerek,onu ve ona yazmak istiyorum yazımı şiirimi..Ben kendimi bilmiyor muyum bilader,yine yapabilirim aynısını;yorgunum belki ama asla korkak değilim,ürkekliğim ise vakur dünya insanlığından gelme... Bir kendime bakıyorum,insanların da dediği gibi''vay be'',diyorum böylesine sevmişim.Sonra bir an oluyor

Bana göre bir kadın; Sadeliktir bence kadın,baştan sona bir sadelik... Erkeğe kendini hatırlatandır kadın,aklını başından alıyormuş gibi görünüp aslında herşeyi yerli yerine getiren,yani sevmesi gerekene kendini sevdirendir..Kadın bir ihtiyaç değildir ama bir kadına aşık olmaya kesinlikle ihtiyaç vardır;bütün bir hayatın değerini anlayabilmek,hatta bazen bir adam olabilmek için... Hergün kendini kandıranlar köşe başlarında;şu''Ben kötü bir kadınım!''furyasına tutulup serserilere sığınan,en

Alev gibi yanaşır yamacına,yanmayı göze alarak ısınır,mutluluğunu baki sanarsın.Yansam ne olur dersin kendi kendine,en fazla birazcık fazla ısınırsın.Neden mi?Çünkü sen adamsın,çünkü sen kadınsın;çünkü sen,sanılmadığın kadar insansın...İtiraf etmedin,kaçtın,saklandın,sığındın,boğuldun ve de yandın.Dışında patlamış o saçma gözüken delicesine mutluluk;insanlar senin salak olduğunu çıkarırdı düşününce,oysa senin için buzdu,yanaştırmadın kimseyi ve göze alamadın gerçeğin görülmesini... Seni yakıştıramadılar bir türlü;seni ve sebebini bilenler vardı,bilmeyenler

Şöyle bir dönüp baktım yine geriye ve yeniden okudum eski yazdıklarımı,ben yazdığım için de teker teker hissettim tüm duygularımı yeni baştan,herşeyi tazecik anımsadım adeta.Sonra bir de olduğum yere baktım ki bomboş,kimse yok geride kalanlardan;var aslında ama sadece izlerinden ibaret artık,ki izler olsa da bir anlamı yok..Böylesi daha iyi biliyor musunuz,çünkü çekip gidebilme şansı her zaman erilmez insana.Ha dersiniz