Gecenin tam üçündeİçimde kırık çiçeklerleBir cam altında yazınUzanıyorum rüzgarlaUçar belki kafamdakKaygılar kargaşalarNasıl tanışılırdı biriyleBalık nasıl tutulurduÇok şey var öğrenmem gerekenNereden geliyor bu yol sesleriNereye gidiyor aklım da ben dahil değilBir gün bir gece ısmarlasam kendimeTanıdığım herkesi, her şeyiEmanet olsam kapayabilsem gözlerimiBirer çift duygulu gözün seyrinde veArtık mutlu değilse de en azındanKaygısız, kaygısız.

İyi kalmak isteyen herkesin cebinde bir tutam kötülük olması gerektiğine inananlardanım ben; hem neyden korunman gerektiğini bilmek olarak bu, hem de o "iyi çocuk" imajınız yarın öbür gün başkalarınca suistimal edildiğinde, ensenize vurulup ekmeğinizin alınabileceği sanıldığında mesela kendinizi, kim olduğunuzu hatırlatabilmek için.Yakıp yıkabilecek olma hürriyeti müthiş bir hazdır insan için, ben demiyorum ki kullanılmalıdır ama ancak bu gibi

Kendime çarpıyorum düşünmenin mümkün olmadığı yüksek hızlardaGeri sayıyorum eş-dostumu, kişisel big bang'ime dönüyorumBir defa aldım müsamaha göstermemenin tadını, bile bile ladesim artık;Herkese her şeyi en yüksek perdeden bildiriyorum ayıpsızRektör müsün atasın, patron musun kovasın diyorumDurmuyorum ezene kadar tam manasıyla; görüp, çekip gidiyorum.Ben ki bir bıçak gibi batmayı, bunca yıl kalakaldığım yerdenBana yakışmayacak diye dile getirmediğim hakikatlerdenÖğrendim çekecek bir

Çalışmak-çalışmamak arasındaki makasın hayli kapalı olduğunu gözlemliyorum (ailesiyle yaşayan biri için tabii) ve "astarı yüzünden pahalıya geliyor" denir ya, deli dehşet çalışıp çok komik rakamlar elde edebiliyorsun -ister freelance ister maaşlı- ve anlıyorum hiç yoktan iyi, daha kötü durumda insanlar da var falan eyvallah ama başkasına göre yaşanmaz ki. Hatta komik rakamı geçelim, görece iyi bir rakam alsan