Tıpkı vücudumun dört yanındaki kıpkırmızı yanıklar gibi kalbimdekileri de hissedemiyorum olsaydım keşke, zira sadece aynaya bakınca haberdar olabildiğim bu görünüşte acı yüklü yanıklar sanki artık ben teşneleşmişim gibi acıyla tesir etmiyor, belki de içten içe bir kabule dayanıyor kim bilir. Aslında fiziksel acıyı duymamak çok tehlikeli bi'noktada; hissetmeden de yanlış bir şey var neticede ortada, bilmesen de var bir etkisi...

Belki de bu yanıklar heptendir oradaydı eski dostlardan kalma, ne vakit ki gün yüzüne çıkınca ben, onlar da ayyuka çıktı. Neticede hayat dediğin bir izler bütünü; herkesten izlerle ben vücudum ve daha ötesinde, hissedememenin gücü ve lanetiyle devam ediyorum artık yaşamaya. Uzun zamandır aşık olmadığım, dost edinmediğim için başıboş ve acıklı bir güvenle.

Senin olanı nasıl tanırsın okuyucu? Ya da hadi biz ona seninle olan diyelim; galiba ben artık tanıyamıyorum uzunca zamandır veyahutta zaten benim olan birileri yok.

Garanti edemediğimi biliyorum ya artık hiçbir dostluğu ve ilişkiyi onca olay üzerine, bilmem kim yıllardır bir şeyim diye inkar edemiyorum ya ihanet ihtimalini... Hal böyle olunca sanki herkes dolabıma kilitlenmiş ve bir gün geri vermek haricinde etkileşime geçmeyeceğim emanetler gibi hayatımda.

Ben soğuk biri değilim, sadece bir gün geri vereceğini bildiğin bir şeyi hiç kullanıp ona alışmak fikri kaosumu oluşturuyor. Günümüz insanlarının yargısına çok müsait tabii bu halim, evet evet çoğunuz için her şeyi ve daha da önemlisi herkesi bırakabilir oluşunuz birer güç ve farkında olmasanız bile her aklınıza geldiğinde ilk ve sadece bu silaha davranıyorsunuz; ne tesadüf ki menzilde hep ben varım, kalbimin ortasında bir çiçek gibi açıyor fakat can vererek aslında neyim olmadığınız gerçeği...

Önümde uçsuz deniz, ben bundan altı sene önce de aynı denizin önünde aynı yerde aynı düşünceyle boğuluyordum, en güzide dostlarımın ve sevdiğim kadının benim yahut benimle olmayışını onları haklı kılacak kılıflarla sanki benim bir tür yanılgımmış gibi yutturmaya çalışıyordum kendime. Bugün o aynı denize bakarken dalgaların bana birer piç gibi güldüğünü hissettim, en klasik felsefe öğretileri yalanlandı çünkü; bir nehirde ikinci defa da yıkanırdın, deniz de bıraktığım denizdi, göz yaşım da. Asıl mesele, kaç defa yıkanırsan yıkan bir kere sevgi duyduysan henüz kır olduklarını bilmeden dahi insanlara, temizlik asla kabul etmiyordu seni.

Ben artık her denize uzaktan bakacağım anlaşıldı,

İnsanlar gibi. (Her anlamda)

Artık bilmediğim ama bir zamanlar biliyor olduğumu bildiğim

Bir şeyin acısı yokluyor ceplerimi, biraz daha zorlasa dökülür

Başka birinden duymak istemediğim onca boktan işim

Derken anın içi bölünür, en az benile birlikte 

Penceremin acikadak bir yanı yok artık küçük kız;

Taş atılsa kırılmaz korur da, gördüğüne dökülüyor dışarıda

Olmadığm her şeyinize selam olsun insanlar

Siz de ben de çözülür gideriz bir gün,

Tek fark kaygan bir kader kadar kaçınılmaz, biliyor olurum

Dahil olmadığım sizlerin de yapayalnız olduğunu, birlikte

İşte gün işte gece 

Bir yalnızı ben olsam keşke 

Değilsiniz farkında ve ciddiyetinde

Bana tercih edip seviyor sandığınız her kimde

Daha kere daha benden yalnız olduğunuzu.

Ben durdum ve bir tren indi içimden.

Neyin üstünü neyle örttüğüm değil 

Üşümemek ilgilendiriyor beni

Değişir sandım zamanla bir şeyler ama

En eski yerinden kanıyor hatırladığım...

İnsan unutur mu üstüne az basıyor diye ayağını

Daha kötüsü ayağının insanı yok sayması

Saatte yüz seksenle gidiyorum ta kendime

Boktan bir karartı önümde, gelen kim giden ne

Çek ellerimi üzerimden!

Uğruna öleceğim on kişi sayardım eskiden olsa 

Bir yerden tanımıyorum şimdi hayır

Kim onlar, kimin bu esen yel

Yaz geldi ben üşüyorum, affet yalnızlık 

Ben insanlara alışamıyorum artık

Bundan kelli ne ait olurum ne benimdir birileri

Eş, dost hepsinden geçtim 

Kurşun gibi ağır ve üzerime düşüyor

Ne bir tutam sevgi ne yakınlık

Gitme çanlarım çalıyor artık

Her kimi benim için - benimle görsem

Zannetme korkusu başka, ağır basıyor

Eskisi gibi değilim biliyorum