Bir insan bu raddeye nasıl gelir? Bekara eş boşamak kolay tabii, ahkam falan kesmeyeceğim o sebepten ama bir insan sahi nasıl bu kadar baş aşağı değişebilir.

Bunun kokusunu almak da kötü biliyor musun okuyucu, o yokuş aşağı gidişi başlatan ilk kıvılcımları bir zamanlar görmüş biri olarak bugüne bakmak ve o günlerde sonucun bu kadar ileri gideceğini öngörememiş olmak, birinin bugünkü yokluğuna.

İnsan her zaman olduğu gibi "neden" sorusunu soruyor ama bu soru ilk kez bu kadar kuru kalıyor belki. 

İnsan tabi meylediyor dünyanın lekelerinden kendi alnına da pay biçmeye ister istemez. Hani diyorum ne bileyim, biz mi sahip çıkmadık, bu bizim suçumuz muydu?Ulan dövseydik, sövseydik, dizimizin dibinden ayırmasaydık falan ama böyle olmasaydı. Ölen öldükten sonra insan en kolay kendine batırıyor iğneyi, en çok kendine yakıştırıyor ne garip.

Ve yine aynı oranda saçma geliyor avluda bazı şeyler; yok biriyle kırgınlık, öteki ile kavga, berikini sevmeme... Ulan biz insanların var ya, yaşadığımız onca şeyin bu dünyada dahi bile bir ehemmiyeti yok da dönüp bakamıyoruz işte aptal olduğumuz için.

Tabii şunu da düşünmeden olmuyor: Yaşarken o kadar da var olmamış insanların şimdi oradalıkları, yalnızca kuru bir görev edasından öteye geçmediğinden lüzumsuz mu diye yani ama inanır mısın o iş bile öyle değilmiş.

Klişe bir laf vardır ya insanın sosyal bir hayvan olduğu üzerine. Hayatın tek ve en kesif gerçeği olan ölüm geride birilerini bıraktığında ve öyle ya da böyle birileri de o kişilerin yanında şu veya bu şekilde bulunduğunda dahi iyileştirici olmasa bile yatıştırıcı etkisinin muazzam olduğunu görmek de bir o kadar acı ne yazık ki.

Bana bundan yirmi dört saat evvel sorsaydınız, ben birinin sadece yanında bulunarak ona destek olamayacağımı düşünür hicap duyardım ama meğer kalabalık denen şeyin bile bir etkisi varmış, kişilerin bireyselliklerinden bağımsız yalnızca varlıklarının bile...

Of be Gökay, benim bunları öğrenmem için bize bunları yaşatman gerekmezdi, şimdi senle ilgili nerede neler oluyor kim bilir, keşke düşünebilseydin.

Etrafımızdaki insanlar kadarız

Kolumuza girenler kadarız

Bizi sevdiklerini bildiklerimiz kadarız

Elimde olsa herkesin yanında olmak isterdim. 

Uzun zaman oldu ben yazmayalı, biraz uzaktan bakıyordum hayata, doğrusu epey uzaktan. Çekilince gördüklerim beni dehşete düşürdü aslında, içinde olduğumuz şeylere hiç o açıdan bakmadığımız bir yerde her şey gerçekten koca birer kandırmacaydı. Her şey.

Öyle nihilist bir yaklaşım değil bu her ne kadar nihilizmi tutarlı -mantıklı değil bakın tutarlı- bulsam dahi. Hani bunun bir ucu hedonizme kayar ya, ahlak desen tamamen kurgusal bir şey olduğundan ötürü kelimenin tam anlamıyla her şey mübahtır. Heh, işte ben öbür ucundayım mevzunun: Her şey yine koca birer oyalanma aracı ama bir temeli var, evrimin bile ancak ve ancak aslında nasılını açıklayabildiği, nedenini açıklama konusunda döngüselleştiği... Karışık mı konuşuyorum? Ben bildiklerini iyi anlatabilen biri değilim ama kısaca ya teizm ya nihilizm diyorum, geri kalan tüm ihtimaller aslında nihilizmden devşirilmiş fakat nihilizm kadar anlamsız görmeye hayatı kıyamamış zihinsel kıvırmalardan başka bir şey değiller.

Şunu demeye çalışıyorum, bundan iki yüz yıl sonra hiçbirimiz olmayacağımıza göre, yani zaten hepimiz öleceğiz diyorum ne intikamı ne savaşı ne cartı curtu. Bu kesin durum böyle kötü olan bütün şeylerin anlamını bıçak gibi kesiyor AMA iyi olanların kesmiyor (nihilizm için kesiyor da zaten orada iyi veya kötü diye bir şey "yok") Bizim bu iyi, kötü temellendirmelerimiz ise öyle inşa ile, toplumsal sözleşme ile, evrimle yeteri kadar izah edilebilecek düzeyde sığ köklü değiller. Biraz Ayn Rand kokacak, bolca Cemre Demirel belki ama... Bu evrende teistik bir şeyler var, çok fazlalar.