Temennim yok artık, beklentim yok, olumlu tek bir acaba yok içimde atan şeyde. Öylece duruyorum, olanla öleni seyrediyorum yalnızca, bir gün ikincisi ben olana dek.Hevesim de yok artık, çabam yok. Sokulmuyorum insanlara, mümkünse itiyorum. Evet kabul ama vicdansız değilim, biliyorum ki kapattığım kapılar yerine açılanlar... Benden iyi.Bazen yüzebilmenin tek yolu bırakmak kendini, ben de bıraktım işte, bedeli akıntıya

 Göğsümü deniz gibi yarıp geçen şeyler, bilhassa geceleyin, doğurtur gibi felçli bir ölümü, hep bir ağızdan bana bakıyorlar.Bazı ihtimaller çok eskidi artık, geride kalan ve artık yetișemeyeceğimiz şeyler için icat edilmiş dikiz aynalarımız kırık. Mevzu gitmek bile değil artık, terk edilecek bir yer bile yokmuş.Öyle adi bir temaşa, içimdeki tutunduğum beyaza sürtüyor biraz, sessiz bir acı kımıldıyor. İnkar

Duygularımı bağlayıp bir denize atmak... Bu belki en ihtiyacım olan şey ama bilirim ki bunu yapsaydım...Bana bağlı yanlarından beni de denize çekerlerdi.Hoş geldin intihar işte sonra.Gitmek, kalmak... Bunların hepsini en iyi bilen biri olarak ve cidden üzülerek şunu söyleyebilirim ki... Ortada bir gidiş varsa ve benim gibi pofuduk biriyseniz...Kalanlar, ne kadar kıymetli olurlarsa olsunlar, bir yemeğin ardından kalan kırıntılar

Ben her sabah kapkara dikenler çıkarıyorum göğsümden tek tek,Islak, soğuk bandajlara sarıyorum benliğimiYeni baştan dikiyorum bütün kan kırmızı hatıra dolu çukurlarımıBen her sabah kalbime yeni bir göğüs uyduruyorumAspirin kırıyorum gençliğime, pamuğa yatırıyorumSoğuk suyla duruluyorum iç ölümümüBen her sabah, yeni bir çift kirlenmek üzere eldivenle, geçmişimin mezarını kazıyorum.Ben her sabah çok şeye veda ediyorum, görmüyorsunuz.Uyanırken siz, her sabah gözlerimi