Önemi kalmadığından söndürülmeyen bir yangın, yerleşim yerleri dışındaki bir patlamadan farksızım.Bilinsin isterdim, sadece belirgin olanları acımıyor yaralarımın.Kendime takılıp düșmüșüm de, düșmemișlik diye bir şey yokmuş gibi bazen.Acı gibi yarım ıslak şeylere saygım sonsuz,Ağlayayazan gözler besliyorum açılmayacak kapı önlerinde.Durmayı eylem kılan bu dünya,Çoktan unuttu beni, göğsüne bile yatırmadan.Ben ki en değmez fiillerin şairi,Kuruttum içimdeki, doğmak üzere bebeklere özenen sevgimsi

Anlık bir merhametle sevme beni gece yarıları,Ayakta bekleyecek halim yok kalbimdeKüçük harfle kurdum olmaz dediğim hayalleriSen miydin en küçüğü, sendeki ben mi?Öğrenemedim hala gözlerimden ıslanmamayıBir kaşık ihtimalinde boğulmadan tok kalmayıGiremeyeceğim bir kapının önünde büyümek gibiydi seni beklemekKaç defa yaşamadığımız günleri unuttuğuma inanmaya çalışırken buldum kendimiİzsiz kesiklersin bileklerimde, akıp karaya vurdum gecelerceHipermetropumdur belki dedim, yok değil uzak dedimSana koştum

*Alttaki şarkı eşliğinde okuyunuz.Sanki biri "Sana bir masal anlatacağım, bitince öleceksin." demiş de kabul etmişim gibi...Konuşabilir miyim? Sanmıyorum, olunca da havadan sudan işte, tabii şayet o da isterse tüm bunlar. Anlatabilir miyim peki? Üstü kapalı evet ama sımsıkı kapalı olmalı, boğucu gerçekler kadar sıkı.Hem anlatsam ne derim ki? Bunca yıl geçti neredeydin falan mı, bana değer vermiyorsun verseydin

İnsanları yalnızca korku ve baskıyla yanında tutabilen, zerre sevilmeyen, bir kıymeti, başarısı, kayda değer en ufak hareketi olmayan, namussuzluğun kitabını yazmış tek hücreliler. Bu laflarım sizedir. Her ne kadar asla muhatabım olamayacak bile olsanız, umutsuz bir çaba dahi olsa cehaletinizi gidermeyi kendime bir borç bilirim. Beni dinlemeyeceğinizin, bir şekilden dinletsem dahi anlayacak bir aklınızın olmasının pek tabii farkındayım