Bizler kaygılı çocuklarız, korkar ve düşünürüz önümüzü; öyle yolda düzülmez kervan, yaparız bir şekilde diye çıkamayız yola; belki havalı risk almak ama... Sahip olduğum hiç bir şeyi, kaybetmeyi göze alacak kadar küçümsemek istemiyorum ve tam bunun adı risk. İş konusunda en sık kullandığım kelimeyse de "hallederiz", özel hayatımda bir o kadar kaçınırım.

Cesur biri değilim yani, olmam da gerekmiyor; geçimdeki belirsizlik, sağlık, bazı durumlarda mesafe, her şey boğazımda dikili duruyor; kusursuz değil derdim ama derme çatmaya razı olmak da neden akıl karı olsun ki? Her şeye hazır olmak gerekmiyormuş, yalan! Bile bile lades olmaya hiç niyetim yok. Kendim değil derdim, "biz" dediklerim her zaman; Yeşilçam romantiği olamam ben, kendi -şu an için bile olsa- yetersizliğimi "fakir ama mutlu oluruz" gibi kuru bir edebiyatla kapatıp riske atamayacak kadar sevmişliğim için işte...

Görmediği yola sevdiği ile de giremiyor hayatın gerçek bir şey olduğunu bilenler, kendi değil yine onlar için bir güvence şart koşuyor, bilmek istiyor basacakları yerin sağlam olacağını, daha doğalı ne ki?

Tanıştığım herkesi bana birer emanet görürken nasıl olurum maceracı, nasıl sözler veririm bir yıl sonrasına; olacakları bilmekten ibaret de bir kumar değil bu, insanın kendisi de hayat gibi dinamik; hadi deyip kör bir özgüvenle elini tutmak sana hoş gelse de vebalini almaktı, işte ben tüm bunları anlatamadım sanırım... Hayat çok ciddi bir müessese ve ben tüm bunları düşünmek zorundayım, aslen herkes öyle, ne acı ki sanki tek ben farkındayım; onlar bir şeyleri aşmışlar, ben belki aşamıyorum, suç mu günah mı?

Aksi gibi, bu sabah tam ben kahvaltı ederken -ki etmem normalde- karşımda kaza oldu, bir anda suya karıştı eminlikler, geç kalındı bir yerlere ve bir yerinden değişti hayat, koptu belki bazı şeyler...

Korkak adamlarız biz, geri dönüşü olmayan büyük adımlarımız olmaz, yüksek perdeden iddialı masallarımız olmaz, evet otuz şey gerer aynı anda bizi ama ben mi iddia ettim gamsızlığımı, birlikte her şeyi yapabileceğimiz gibi romantik fakat bir o kadar altı boş sözleri?

Hoş, bugün bunların bir önemi kalmadı; sevmem çünkü değer verdiğim insanları kendileriyle kıyaslayanları, yersiz kıskananları, kendi halinde küçük bir düzeni, bir iki dostu olan basit bir adamken ben, mesele edilmesine varıyorsa iş bu dostların, eksik kalsın.

Onu çok seviyor(D)um yalan değil, hiçbir zaman da olmadı, o da beni çok güzel sevdi ama... Dostlarımın yeri ayrı olmalıydı, en çok da bir zamanlar eski dostlarım benim yerimi ayrı koymayıp ateşte bıraktıkları için; sevdiğime de olsa, dostum için hesap vermeyeceğim, hem de ortada herhangi bir şey yokken.

Galiba bu yolları yalnız yürümem gerekiyor benim

Yalnız ben biliyorum kara kaygılarımı, ciddiye alıyorum

En yakınım sandığım bile dışımda kalmış ne acı,

Sağlık olsun, ne ala.

Acıdır ki, her yanıma yanaşan kaygımı aşmak için oluyor

Sanırsın haksız, sanırsın anksiyete bozukluğu, sanırsın yoktan

Oysa, onu benimle paylaşacak olan nerde?

Kaygılı ve yapayalnız çocuklarız biz

Bir mahkeme kurulsa bugün, asar mıydı beni?

İlk ve tek bir yanlışım yüzünden inkarına yeltenmediğim, askıya mı alınır acaba iyi biriliğim, silinir mi beni ben yapan diye onca peşimde gezdirdiğim kavram, erdem vesaire...Hala bir hakkım var mıdır yoksa, üstünde durduğum için mi bu denli büyüktür sadece? Bir ben miyim neyi hak ettiğini bilmeyen?

Boşa gitmiş sanki yaptığım yapmadığım her şey, ruhumu çöpe mi atmalı yoksa temizlenir mi? Değer mi sahiden bana yapılacak olumlu olumsuz şeylere? Bilmiyorum okuyucu, kendimi pek sevmiyorum artık, korkarım haklı da bir sebeple.

Ama bir daha kaybolmaya niyetim yok, beyaz ve geçirgen zemindeki bir lekeyi, kirli bir suyla çitilemeyeceğim, battı balık yan gitmeyeceğim, kitabı kapatmayacağım. Yüreğimde büyük değişikliklerle, kendime verdiğim bazı sözlerle; artık geri dönülmemek üzere, ya dünyanın en iyi adamı olacağım, ya da ona yaklaşmaya çalışırken öleceğim bir noktada.

Kötü bir şeyin devamını getirmeyeceğim değiştim sanarak, önce inanıp sonra gerçekten kötü olmayacağım; sevgiyle temizleyeceğim kendimi, iyi olan her şeye sımsıkı tutunup, hiç dönmediğim kadar arkamı döneceğim her karanlığa. Zaten pişmanlık dediğin, aksini yapmakla kaim; manası olmayacak uzun vadede kendimi bir şeylere vurup hayatı zehretmemin, derin nefesler alıp kendi kefaretimi, bıraktığım her şey ve yapacağım her şeyle ödeyeceğim.

Ben bugün içine kan düşmüş suyum okuyucu, siyanür değil ya, temizleneceğim!

Çözülüyor buzlarım bir kış arifesi, öyle böyle sızan güneşi edemem inkar; belki'lerle bezeli olsa da kalp atışlarım, artıyorum sanki bir miktar, yaşamak olaraktan.

Ben de biliyorum ürkek ve yabancı, bu yüzden de belki bazı şeylere geç kalması muhtemel olduğumu o konuda işte; dünyanın kesiklerinde saklanan vakur yanımı çiçeklenir diye sulamayı, açık tutmayı perdeleri, derin nefes almayı...

Çok güzelmiş nefes almak okuyucu, şimdi şimdi hatırlamak buruksa da.

Yine de dudak payı bir tereddüt olsun bırakıyor insan onca şeyden sonra, bir sen biliyorsun ki hiç kolay olmadı okuyucu; sanıp her başa döndüğümde, merak ederim niçin akşam üstü denir bir vakte mesela, nedir altta kılan karanlığı ve ne yani mahkum mudur bir kez kaybolan, ışıktan aşağı olmaya. Keşke bir gün "yeniden ve ilk kez" kendimi bırakabilsem birine, tedirgin olmadan, düşünmek zorunda hissetmeden, gözlerim kapalı: öyle bir an bari değil, daimi, hakiki, dönülmez bir gündüz gibi...

Kurutulmuş biber misali ifadesiz günlerimde, şu aralar, yankılanan bir iz var ama ya çağırmıyor da öylece duruyorsa ve gitmek, her şeyi sancılandıracaksa yok yere; bir yanıyla her zamanki hikaye işte, bir tekrar olması büyütüyor üstelik, tam aynı yere batıp duran bir iğnenin, bir başka yerdekinden daha incitici olmasıyla alakalı bizzat. Yansa halbuki tereddütler, anksiyete kendini beyaz bir suda bulsa, şarkılı gündüzler uzasa; ben de bilsem birince her gün düşünüldüğümü, arkada kalma halini yitirse duygularım.

Peşinden gidesim var, her defa artık bitti dediğim gücüm yine var olmasına... Sadece bir yetişkin onayı misali garanti lazım geliyor göğsüme, "git bir şey olmaz" benzeri, temiz kağıdı gibisinden.

Ya beni koruyorduysa, her filizlenen yeni ihtimalde erisin diye yandığım, beni herkesten uzak tutan, içimdeki kırılgan çiçeği katı kılan buzlarım? Yine de sevmek isterim işte, ben hala benim.

Yaşıyorum sandığım şeylere de bak sen,

Bir kibrit ucundan yahut geriye kalandan

Ne bekleyebilirsen o işte tüm duraklarda,

İncinik kaldırımlarda, susan ağızlarda

Bilinemesi gibi bütün mü kırık mı bir taşın

Yaşıyorum sanırken, neler olmadığımı

Hani o şeyleri biliyorum anladın mı, görüyorum

Dilimin ucuna gelen, söylemeyeceğim, cız ettiren

Kapa kitapları, düşür başını öne tetik misali

Bir kere bildin mi gerisi güç,

Kırılmış kemikleri ruhumun, karışmış suya

Üç kez bari de adımı işte

Kananmamış geçmişin tutulmaz hesabı

Sen unutmak için varsın ben durmak

Ve alevlendirmek sangımı her baktığımda

Nasıl olmadığımıza.

Aidiyetim ağrıyor en derin köşelerinden, kaybolup gitmeyi bile garanti altına alamazken ve cesedi olduklarımın sureti çakılı dururken gözlerimin önünde; çok iyi biliyorum bir daha yapmayacağım ama kimsenin yapamadığımı fark etmeyeceği onca şeyi. Koskoyu zincirlere tutunuyorum, her gün en az 10'a bölünüyorum, ne geride ne ileride bir şey kaldı, şimdi yalnız aşağı bakıyorum, zira gözüme batıyor olmadığım her yer, kimi kalpler...

Hiç mutlu değilim, olmam da gerekmiyor ve adsız bir kabul içindeyim ama neden benim gibiler göze aldıkları her şeyi yapmakla sınanır okuyucu? Ağır geliyor bana, gitsem kalsam ağır, başkaları ile birlikte sürmesi bu hayatın ağır çünkü onların inisiyatifi gömüyor beni, gelip-gidenler devamlı ve ben kalıyorum öylece her seferinde, incinip incinip kendime dönüyorum beyaz bir matemle; ne bir tereddüt ne bana dair endişe, yalandan bari kaybetme korkusu, önem belirten basit bir merak dahi olmaksızın. İnsanlığın çölünde geziyor gibiyim duygusal olarak, her bir dokunuş bende yanık bırakırken, çarpsam dahi fark edilmiyor. Ve ben bıktım, hiçbir şeyi olmadığımı fark etmekten göz bebeklerimin her defasında.

Artık defterleri kapamaya gücüm yetiyor da

Hiç açılmadım, ona yanıyorum.

Sündürmeye gelmiyor geri dönmeyeceğini bildiğin yer/kişiyle vedalar, gönle kalsa her şeyi uzatmak istiyor, biraz daha dursun istiyor karşıdaki, konuşmak etmek istiyor da... Çoktan tadı kaçmış her şeyin, en samimi diyalog bile buruk, kırık kalacak ben de bunu biliyorum işte.

Esasen adımı da pek sevmiyorum, doğrusu ilk kez şimdi itiraf ediyorum: "Alptuğ" ile başlayan cümleler, mesajlar hayra varmıyor pek, bir tür duvar halini alıyor adım, koşarak uzaklaşıyor o canımlar, cicimler, binbir güzel hitaplar ve... Bıçak gibi keskin bir cümle atlıyor üstüme; herhangi bir ayrılığı, bitişi, bana dair olumsuz ya da "olumlu olmayan" duyguları belirtmekle kalmayıp yalnızca bunlardan ibaret olan.

İsmimi de alıp çoktan gitmek gerekti oysa, durdukça özlüyor insan hem nasıl özlemesin? Kuracağım şeye yeni bir hayat diyemem ne yazık ki ama şanslıysam, biraz olsun başka işte, umarım öyle.

Bir yerden dönecekken erkenden kalkıp giyinen o herifim işte ben, sandığınız üzere bir an evvel dönmek adına değil, çoğu zaman yalnız o dönme sancısının bitmesi adına. Gitkim çok ısındı son zaman, bilhassa insanlarda; bu kez beni çağırdığını düşündüğüm, var olandan daha berrak bir ihtimal dahi yok açıkçası ama gözlerden, sözlerden, denmeyenlerden, yapılmayanlardan kolayca mümkün anlamak rezervasyonun bittiğini.

Bendeki o sizlerle bir şeyler paylaşma, yaşama coşkusu sizde niye yok diye sorasım gelirdi eskiden, merağım baki ama kalbim kesiliyor düşündükçe inceden. Lafı da çok uzattım biliyorum esasen, lakin sen de farkındasın okuyucu, ne vakit yazmam sıklaşsa buraya, göğsüm daralıyor işte keyfimden değil.

Gitki tam da bu işte.

Başkalarının insanları mı onlar? Evet.

Hepsi mi? Hepsi.

Bizim var mı birimiz? Yok açıkçası.

Ne yapacağız? Gideceğiz.

Zorunda mıyız, hem de hepsinden? Öyleyiz, ne yazık ki.

Kalsak hiç mi mutlu olmayız? Ne kadar uzun rol yapabiliriz ki, bırak hepsi kendi hayatlarında mutluluğu bulsun, biz zaten çabuk unutuluyoruz, dönelim arkamızı gidelim.

Nereye? Bilmiyorum, bilmek de gerekmiyor galiba.

Sonra? Devam, her neye ise.

Yok mu başka çare? Yemin ederim yok. Göre göre durabilecek misin sevdiklerinin başkalarıylalıklarını? Sana karşı hiç olmamış ve olmayacak göz içi gülmelerini? Onların mutluluğuyla o kadar da mutlu olabilecek misin kan ağlamaksızın içten içe?

Hayır ama bencillik gibi bu, hem de zoruma gidiyor, sanki onlarsız mutlu olacağız. Ben bize mutlu olma iddiası sunmadım, mutsuz ama hayatta olmamızın hesabı bu. Hem onlar için o kadar da önemli olmayacağız üzgünüm, yani bizim aksimize mutlu olabilecekler bizsiz.

Kalmadı sanki konuşulabilecek, fazla keskin her şey. Alışırsın demiyorum, alışma ama görüyorum, tanıyorsun.

E dostlarımız? Kimmiş yavrum bizim dostumuz? Yok öyle bir şey çıkar onu kafandan, hem çok konuştuk bunun tanımını senle, sığmayanı dışarıda bırakmadıkça gördün ne olduğunu.

Bu defa gerçekten yapayalnız kaldık o zaman? Yok, yani zaten öyleydik, sadece kabul etmeyi şimdi öğreniyoruz, daha da çok şey var öğreneceğin.

Mesela? Yazmamak gibi insanlara, çünkü bir şey değişmeyecek; sen şimdi kendi kendine yazdığın bu satırlara da laf edeceksin ama sırf delirmemen için.