Gelelim tam bir efsaneye, Demirkubuz bu defa kendi çalıp kendi oynuyor ve bizi uyuz ederek bir şeyler anlatmaya da dünden razı gibi görünüyor. Ahmet'ten daha filmin ilk saniyelerinde iğreniyoruz, Ahmet karısını aldatan bir adam; derken yine aynı saniyeler içinde muazzam bir duygu geçişi yaşıyoruz, zira Ahmet'ten haber alamayan karısı ve kızı o gece ölüyor. Onlara üzülüyoruz ama Ahmet'e

İşte bu değerlendirme belki de yapacağım en önemli değerlendirme, aslında vaktinde bu filmin çok güzel bir değerlendirmesini performans ödevi olarak sunmuştum ama tahminimce şuan tarihe karışmıştır. Bu değerlendirmeye önemli dememin sebebi buradaki psikolojik ve sosyal bazı tahlilleri kendi hayatımda da sıklıkla yakalamam. İzninizle başlıyorum. Filmin kurgusundan kısaca bahsedelim: Çeşitli zaman atlamaları filmin derinliğini olumlu yönde etkilerken anlamayı biraz

Chuck Palahniuk (umarım doğru yazmışımdır) romanının Fincher sinemasındaki nefesi diyebileceğimiz Fight Club, artık herkesin diline doladığı üzere bir "tüketim toplumu" eleştirisi. Bunları herkes biliyor, herkes bu filmde popülizmin, tüketim savaşının, standardize edilmiş yaşamın, beyaz yakalılığın gündem olduğundan haberdar zaten. Peki yıllar sonra, yıl 2017'de bile aynı lafları geveleyip prim mi kasacağız? Elbette hayır, çünkü bu filmin üçüncü bir

Bu filme aslında ne idüğü belirsiz bir film demek mümkün ama asla kafa karıştırıcı denemez. Film kendini çekinmeden anlatıyor, mafya hesaplaşması, tefeciler ve her şeyin temelinde ise satranç. Karakterlerin kendi içlerinde bölünmüşlükleri hikayeye o kadar yansıyor ki hikayede bir bütünlük yok, olmasına da ihtiyaç duymuyorsunuz. Ana karakterimiz bay Green, daha filmin en başından ikilemlerde kalıyor; hapisten çıkmış ve