Boşa gitmiş gibi hissediyorum bazen herşeyi,herşeyimi.Bu aralar çok duyarsınız benden''Seni mi kıracağım''cümlesini,işte o da sırf bu boş gitmişlik hissine inadımdan.. Sevgi uğruna ya da nefret uğruna olsun fark etmez,duygu bir bitiyor yazdığın tüm şiirler anlamsız,tüm yaşadıkların,yaşattıkların.. Sen de bir hiç oluyorsun ya en sonunda,sanki hi sevmemiş gibi,ya da yalancı gibi;yalan söylesen bile bu kadar koymaz ya,değer en azından...

Belden yukarısı aşk olsa bedenin,alnından öptüğün o yar tenini,dokunamadığın kirpiklerine bile değişemezsin gözlerinin.Dudaklarına dokundurmaya kıyamadığım busem,ilk kez birini sevsem,olmayan sevgilim,''sen''kadar sevemem..Doğmamış kelebeğimsin,olmayan aşkım benim,şimdi aşık da olsam sana,benim kadınım değilsin.. Aynı havayı soluyorsak,ten tene temas edip göz göze geliyor,yine de arkadaş kalabiliyorsak seninle;bir ödül versinler bize,suskunluk cesaretimize..Her an farklı farklı,sen ve ben olduğumuzu bilemeden,blmek istemeden,bilmezden gelerekten... Marifet dimi

Geride bıraktığı sadece bir ben,bana bıraktığı bir ben;zaten hiç olmamış birinin gidişi nasıl koyuyorsa,dönmesini beklemek de aynı şey.O da tıpkı seni sevmek gibi,yani ölerek amacına ulaşması bir kelebeğin.Buydu sanırım benim amacım,tek günlük bir kelebek,aşk için bir aşk ile,aşk için ölmeyi beklerken...Sevemeyeceksen hiç bakma gözlerime,sen de rahat et ben de;sonra seneler alıyor unutması,gitmiyorsun da unuttukça.Bir başkası da olmuyorsun öyle

Hani böyle o biri hiç yoktur ya,olmamıştır ya aslında;ama sanki önceden varmış gibi eksik hissedersin.Çıkan odur ama sen eksilirsin,olmayanı elinde tutmaya çalıştıkça olmayışını bile o gibi seversin... Ama daha da kötüsü,bu kişi vardır ama yoktur,sanki bir tek sana yoktur oysa ki en çok bekleyen yine sen..Lanet gibi ruhuna işlemiş;olmayanı sevmek,bazen ki sadece saf sevginle dahi ona yetememek... Sevemezsin

''Yetenek mi?''demek sizler buna yetenek diyorsunuz.Ben yazdığım her bir satırda ölürken gösteri sanıp alkışlıyorsunuz,mecburen yazdığımı bilmeden bunu bir zevk sanıyorsunuz,yazmamı bahanem zannediyorsunuz..Yalan mı,siz de görüyorsunuz...Beni övüyor,bazılarınız yere göre sığdıramıyorsunuz;sizin beni sığdıramadığınız o yerde yaşıyorum işte ben,sokak gibi kovalarken hayatı,yanlışlıkla klavyeye dokunuyor elim...Size demiyorum ama ben bittim;beni bitiren şey olmayan bir okyanusun yokluğunda boğulmak kadar acizdi de aslında...Yok canım