Yumuşatayazıyorum göğüs dikenlerimi

Ellerim boş ama  gözlerim değil, biliyorum

Asla sahip olamayacakları zenginliğim:

Onların hatalarını yapmamış ve gencim.

Masadaki baş aşağı sandalyeler gibi

Kapanma emaresi bir bildiğim var

Geri sayıma sıfırdan başlıyorum 

Yanıyor gül, ölüyor şişe

Güzel bir şarkı seç yokuş aşağı

Yeniden oluşuyorum istemeye istenmeye

Hiç benim olmamış geçmişin yalanını özlüyorum

Sıcak değil neye sarılsam

Olamaz da, tüm hiçbir gücüyle

Siliniyor yüzümden o eski çehre

Yara kapanması gibi ama temelimi

Sarsıyor iki eliyle, neydim ne hale

Geldim de dönemiyorum ey benim

İnanan, sevebilen, gerçek dostları olan 

Normal çocukluğum

Bir daha o kadar gülemeyeceğim espriler

Görsem dayanamayacağım muhatapları

Şimdiki en neşem bile neşe değil

Artık inanmıyorum ki gülerken

Dedim ya ellerim boş ve

Her şeye uzaktan bakıyorum

Burada toplumsal bir meseleye dair yazmayalı epey oldu, en son Özgecan Aslan konusunda yazmıştım ve gelen iyi yorumların yanında ipe sapa gelmez, aşağılık kafaların ürettiği, kusmuğa eşdeğer fikirler doğrultusunda toplumsal konulardaki fikirlerimi herkesin duyması gerekmediğine karar vermiştim, lakin ben susunca olaylar dinmedi ve lanet olsun ki bugün yine aynı noktadayız.

Öncelikle kafalara iyice girsin diye madde madde sıralayacağım düşüncelerimin bazılarını:

Ben ki hayatımda kavgaya bile karışmamış bir insanım, silah külah sevmem, racon maço muço gibi boktan cacıklardan haz etmeyen ve işi gücü mizah, sanat, şiir olan; içkisi, sigarası, kumarı, uyuşturucusu asla olmamış bir adamım. ( her ne kadar bu özelliklerim yüzünden "muhallebi çocuğu" benzeri anılsam da iyi ki de öyleyim, bir tek küfür etmeyi bırakamadım ondan rahatsızım)

Ve ben bugün bu halimle şundan eminim: Bir kızım olsa kesinlikle ama kesinlikle ona her türlü itliği öğretirim çünkü bilmediği şeyi algılayamaz/başa çıkamaz. Pinpon topundan bomba yapımı olur başka bir şey olur, onu bilemiyorum artık... Kesinlikle de derim ki kızım silah al, olsun bir silahın; ha o bana derse ki baba işte ateşli olmasın ağır olur ben bıçak alıcam, ya da yok baba bıçak da değil de nasır solüsyonu gibi asidik bir şey olursa atar kaçarım, o onun bileceği iş.

En önemli husus ise -bu konuda çoğu kişi bana karşı çıksa da- insan yargılama ve peşin hükmün o kadar da kötü bir şey olmayabileceğini öğreteceğim ona: Mesela "Tipinde meymenet yok." Mükemmel bir laf çünkü poz, bakış, beden dili yalan söylemez ve daha da önemlisi bunlar kişinin elinde olmayan değil tercih ettiği şeylerdir. Sosyal medyasında elinde pompalı tüfekle, haşin bakışlarla pozlar veren sözümona delikanlının (!) içinde aslında sadece ailevi sorunlar yaşayan kırgın ve aslında çok iyi bir kalp olduğuna inanmak -bu doğru bile olsa- vakit kaybı ve risktir, ben bu riski almam ve alanı da sevmem. İnsanları görünüşüne göre yargılamak her zaman için kötü bir şey değil, aksine sezgisel bir savunma mekanizmasıdır. Tabii bu demek değil ki tam aksi görünen biri psikopatın teki çıkmayacak, lakin elimizde alınabilecek yegâne önlem bu var ve bunu almak durumundayız.

Haklısın okuyucu, ben de kafayı kırdım, sen kırmadın mı sanki her gün bunca duyduklarımızdan sonra? Bizler birer canlıyız ve her canlı gibi yaşamı ve neslin devamını sürdürmeye odaklıyız evrimsel olarak; üzgünüm ama ben mahkeme salonlarına güvenip de bunun devam etmemesi riskini alabilecek kadar gamsız biri değilim. Ya sen? Karar senin tabii, de evet keşke bizim gibi çiçek böcekle işi olan adamlar bu kafaya gelmese iyiydi.

O ki hiç var olmamış perdeleriyle

Zamanı kapatmaya çalışıyordu

Adından fazlasını bilmeyen bu herkes kadar

Gözünü kapadığı şeyler de oradaydı

Geceleri eski nefesleri çıkardı piyasaya

Bir hesap hatasının içinde hissediyordu bazen

Yanlışlık olmuş denip telafi edilmek istiyordu

Kötü bir şakanın mağdurundan ibaret olmak

Önce hafif kızıp sonra affetnek için bir sebep

Kutular öyle her zaman açılmaz

Ya gözün görüp varlığı aklına düşecek

Ya bir şey ararken rastlyacaksın kıyıda

O da bunu bilenlerdendi işte

Kimse bir kutuyu, kutu gibi birini

Durduk yere açmazdı

Koca bir tamam kapladı gökyüzümü, güneşe erişmek için fazlasına ihtiyacım var artık. Kayıp değilim ama bu karanlıkta, karış karış hakimliğim ürkütüyor beni; bu kış daha güçlü ellerim, daha eminim kendimden, daha çizili ve iyi anlamda yokuş yukarı yolum ama bomboş aynı ellerim, aynı yollar her zamanki gibi ve aynı kış soğuk yine. Kışa soğuk diye kızılmaz hadi de, bir insana ne diye kızılır? Zira ben ne desem, dediğim şey için suçlamaya hakkım yokmuş gibi bir hüküm iniyor tepeme duygusuz güruhlardan temelsizce.

Sizce diyorum sayın okuyucular, pek değerli yalnız yahut ne mutlu ki sonunda birlikte olanlar; peki sizce ben neresindeyim hangi hikayenin? Kimselere benzemeyeyim derken yabancılaşmayı hesaba katamazdım ama bu kadar aynının hiç mi suçu yok; önceden benimsenmiş, köşeleri tutulmuş bu duygu düşüncelerin karşısında o kadar da tek olmamalı aslında insan, bilemiyorum. Bazen kendime "Gerçekten haklısın" diyorum, "haklısın da taraftarın yok."

Oysa ne kadar birbirini gözeten, birer bütün halinde insanlar var ister arkadaş kıvamında olsun ister sevgili, benim sırtımdaysa en iyi ihtimalle prensiplerim, uysam da uymasam da bir şekilde beni aynı yere getirip bırakmış olan.

Sıkı, gerçek, sürekli, içten, kendiliğinden ilişkilere kedinin ciğere baktığı gibi dahi bakmıyorum artık, anca koca bir tamam çalışır benden, hem yaş dediğin yirmi beşe dayandı, gel de kimle nasıl tanış da nesine güven şimdi önceki her şeye rağmen, üstüne üstlük bir de onunkini kazan, güven yahut kalbini yani.

Ben yaşlandım derken hep ciddiydim okuyucu

Her geçen gün de misliyle haklı bir hal alıyorum.

Yenisinin temini tamirinden daha aza mal olacak bir yapboz taşı, insan yahut her ne olursanız koyuyor insana, en orta ve boş yerinden belki. Asıl soru: Neyi tamamlar kendi eksik olan ki?