Deli olduğumu düşünenler var,bende öyle düşünüyorum.Ben hem deli hem de çatlağın tekiyim.Belki çatlağım ama sapasağlam olanın sızdırdığından daha az sızdırırım.Bana deli diyenler,diğer düşman ve antilerim normalse eğer,deli olmaktan çok memnunum.Asıl mesele;Kime göre deli?Kendini akıllı sanan birine mi,yoksa deli olduğunu bilen birine mi.Deli olduğunu bilen bile akıllı olduğunu sanandan daha akıllıdır.Bu da hayatın küçük bir muzipliği diyebiliriz.Hayat bile çok

Kolay mı silip atmak,sebepsizce kızmak,tavır almak gereksizce.Sorarım sana;Bu kadar kolay mı damlalarca gözyaşı dökmek,kolay mı tek kelime ile öldürmek.Sana kolay olsa da,bana imkansızdır.Kimseye karşı kötü bir niyetim olmadı şu güne kadar.Her insan gibi birkaç kötülük yaptım elbet,ama güldürdüğüm,yanımda mutlu ve huzurlu hisseden onca insan vardı hayatımda.Ben belki milyonlarca hata yaptım,hatta belki hepsinden pişman oldum.Pişman bile olsam,yine de en

Sözüm yok sana,ne diyebilirim ki;Kızamam,suçun yok.Anlatamam,dinleyeceğin yok.Ama ağlayabilirim,nasıl olsa bir mendil vereceğin yok.Sevmek,tarihin en büyük laneti.Seversen,farzet yoksun.İşte böyledir felsefe;Hayatı iyi kötü çekiştirirsin.Herkesde sana karşı sanki entelmişsin gibi saçma bir his oluşur.Bilmezler,bilemezler asla;Birşeylerin farkında olmanın insana ne kadar acı verdiğini.Bilmesinler de zaten,bilirlerse acı çekerler.Aykırı bir insan olmak kötü değildir.Belkide kimse onu anlamadı ama onun da umurunda değil zaten.Aykırılık iyidir

Uyuyamıyorum sayende tıpkı her günki gibi.Tatilde problem olmuyordu öğlen uyanıyordum,peki ya şimdi?Şimdi zaten maksimum 8 saat uyuyabileceğim zaman dilimi varken seni düşünüyorum uyku tutmuyor.Bir bakıyorum saat gecenin 1'i olmuş,baş ucumda senin hayallerinle sızıp kalıyorum yatağın bir köşesinde.Sabah uyanmak zor olmuyor ama bütün günüm sersemcesine geçip gidiyor.Uyku mesele değil de,sen yoksun ya;Çok koyuyor bazen.Sen ki bir tanrıça,ben ki beyhude

Peyami Safa'nın güzide bir romanı bu.Yıllar boyu beni tam olarak anlayabilen birilerini aradım,yoktular.Sonra bu romanı okudum,tıpkı beni anlatıyordu.Tek farkı;O kişi ben değildim.Benim de hayatım o uzun koridorlarda hızlıca yürümekle,sedyeye yattığında yukarıdaki ışıkların parıltısının kör edici hissiyle,ameliyathanenin soğuk ve ürkütücü hissiyle,ama en önemlisi;Ameliyattan sonra uyanamama korkusuyla geçti.Şimdi stajerlere öğrettiklerini bizzat yaşadım.Tıbbi terimleri neredeyse ezberlemiştim.Hep içimde şu hiçbirşeyin asla tam