En kalabalık günlerim, artık bakamadığım her yerde kaldı

Artık bakmadan geçtiğim her göz değil suçlu

Dağlanmış bir yara yakınlığım, kuramıyorum artık kimseyle

En sevdiklerim yabancı geliyor içten içe, bir gün yapar her şeyi

Gardım bu mont değil, üşüyorum istemeden

Sevgiden önceki güveni oluşturamıyorum içimde

Nemrut bir herif değilim vallahi, billahi de değilim

Sade sıcak olamıyorum artık, unuttum sevip etmeyi

Uzaktan bakmayı daha sever oldum,

Anormale alıştım ideali unuttum

Bir tanıdığın kullandığı arabada gözlerini kapatabilmek benzeri

Yaşayamaz öldüm kendiliğinden ve olağan akışında hayatın

Pakete dahil olan, basit, sıradan tatminleri insanlara karşı

Yeni insanların hiç suçu yok esasen

Ben bir eşiği geçtim belli ki

Yanıt vermiyorum ne tedavi ne herhangi bir şeye

Dua ediyorum bazen, çalınmasın diye kapım kimselerce

Şu izole halimle dahi öylesine sıkıldım ki bir yerlerde geçmişe rastlamaktan, ben kendimi sosyal olarak erişilmezleştirdikçe selam çakması kanıma dokunuyor doğrusu öyle ya da böyle. Bugün aslında başka bir konuda yazacaktım, bir yeri sevmek demek orda olmayı istemekle aynı hesaba mı gelir gerçekten diyecektim ama şimdi düşünüyorum da ulan aidiyet duymadığın neyi sevebilirsin ki? Bir yer falan da değil ha insanı bile sevemiyorsun hale bak! Yok şimdi yanlış anlama benim kızdığım nokta bu değil, aslında sen de gayet iyi biliyorsun ki benim heptendir esas kızgınlığım, aidim damgası yediğim insanların, kusura bakma ama açıkçası boktan olan kapılarının kapalılığına. Madem boktan ben niye mi üzülüyorum? E çünkü öyle olmayabilirdi be, bu bariz ellerindeydi; zaten biliyorsun dünya böyledir, her şey birilerinin gayet de elindedir ama genelde hiçbir şey olmaz ve ne acı sırf paragraf bölmeden yazıyorum diye bu dediklerimi dahi anlamaktan aciz insanlar arasına öyle çok kişi dahil ki okuyucu, bilmem anlatabildim mi? Yani isteseler çok güzel olurdu ama neden ister gibi yaptılar... Beni ve her ne ise benimle birlikte o şeyin adı, ben ki benlik hesabını çoktan geçtim, bir kendime değer veriş biçimi olarak içime kapanıyorum tam aksine iddiaların; hem sanki yeterince mühim nasıl bir profil çizdiğim dışarı, beni asla içine almayacak bir dışarının dışında  zaten çok daha içeride hissediyorum ki umarım sen de aynı böyle düşünüyorsundur. Kanıma dokunan da bu ya, sen ben öyle ya da böyle düşünürüz lakin eylemsizdir onlar ve evet bilhassa kadınlar. Haklısın kızasım geldi benim yine, karşımda biri olsa bir şey yapsa da paralasam şöyle. Yahut yarın iş var, keşke başımı yastığa koyduğumda "Bok mu vardı da Dilruba'yı yeniden gördüm." diye düşünmeksizin rahat bir uyku çeksem.

Ben bu riski almam okuyucu bakma kusura, öyle insan silen biri değilim patır patır ama çok isterdim olmayı doğrusu; bilhassa geç kaldım diye belki, hatta bariz. Ben risk almam artık, kendimi biliyorum, ne kadar değer verebildiğimi; bu yüzden kıl bir herif gibi duruyorum, bu yüzden onlarca kırmızı çizgim var, zoru oynamıyorum yoksa... Tam da aksiyim ne garip.

Daha fazla ziyan olamam, biri hayatına biri girdiğinde diğer insanlarla muhabbetini sonlandırma fikrine en ufak sıcak bakabiliyorsa zira, bu durum asla yaşanmayacak bile olsa o riski almak en iyi ihtimalle ziyan etmektir tertemiz duyguları. Yirmi dört yıllık hayatımda şunu anladım ki fişi önce çeken kazanıyor, ben çeker giderim, hem öyle olunca dokunmuyor da. Önünü almak gibi ölümün birkaç nevi.

İçim rahat, onca insandan elenmiş arïnmış, binbir şeyden nem kapan, seçici ve yapayalnız kalemde huzurla seyrediyorum aşağıyı ve oradaki kalabalık hissi birtakım hasretler uyandırmaktan çok uzak artık. İdeal olan dışına kafayı çevirip gidebilmeyi zor sanırdım oysa ama irili ufaklı herhangi defosu olan tüm ilişki ve iletişimler bir noktada tam da oradan, geri dönülmez biçimde aşınmaya dünden razı oluyormuş. Kim göz göre göre bekler bir şeyin ölümünü, ben değil; haklısın ölmez belki ama belkiler için vaktim yoktur belki. Ayten Alpman'ın "İstersen hiç başlamasın..." Dediği yerdeyim tam olarak, sonrasında yalnız ama yalnız hüzünle anımsanabilecek iyi kötü onca şeyin ne kadar azı yaşanabilirse o kadar kar yanıma; daha fazla ortak anı yaşanmadan,bir şeyler paylaşmadan durdurmak en iyisi arabayı yahut atlamak, zira ben unutmam biliyorum.

Yanlış anlama ben insanları seviyorum.

Onları sevmemi sevmiyorum. Yani hala.

İnsanlar kültürel temizlik dediğim şeyi basit bir şey zannediyor. Değil.
Ghetto kirini her alandan ayırır ve kaliteyi yeniden gün yüzüne çıkarırsak toplum ancak böyle düzelir. Şimdi bana diyecekler ki "Sen mi belirliyorsun ne kaliteli ne değil" Hayır, biz belirleyeceğiz, sen ben o kolektif ve artık hakikaten bilinç olan bir bilinç ortaya koyacağız çünkü buna mecburuz!

Bir de medya ögelerinin bu konuda suçlu olmadığını savunan kafası kırık tipler türedi bu aralar iyice. İnsanlar dizilerden müziklerden gerçekten etkilenmiyor olsaydı tiktokta kurtlar vadisi editleriyle ve kimi kirli müziklerle birbirine diss atan mafya babaları nasıl olabilirdi ki? Hadi okey bunu boşverin TRT Arşiv röportajlarındaki dile bakın, nasıl bu hale geldi? "Alptuğ sen yanılıyorsun bu dediğinin asıl sebebi şu." Deseniz de oturup konuşsak, toplumu düzeltmek için toplum olarak bir çare düşünsek. Ama diyemezsiniz, yine en mantıklısı benim söylediğim. Sadece süreç yavaş olduğu için kültürel yozlaşmanın kaynağını ve derecesini fark edemiyorsunuz dünyanın dönmesini edemeyeceğiniz gibi .

Yalnız da olsam -ki değilim biliyorum- temizleyeceğim kültürümüzü, gidecek tas kafalı, küfürbaz gençler, gusto sahibi ve idealist nesiller için sonuna dek temizlik diye bağıracağım. Kastım sansür yanlılığı değil ama bir bozulma olduğu ve bunun kültür alanındaki önemi aşikar. Şunun altını çizmek isterim ki bu benim bazı şeyleri sevmeyip bazı şeyleri seviyor oluşumla, öznel olarak sevmediğim şeylere düşmanlık ediyormuşumcasına ifade edilebilecek sığ bir durum değil. (Ki sosyal medyada pek çok sığ arkadaş bana bu ithamla saldırdı) Eğer konu buraya gelecek olursa, "Pedofilileri neden sevmiyoruz onlar da insan." Kafasında tüm cevaplara yol açılır, her şey meşrulaşır. Cinsiyetçi, kolluk kuvvetleri karşıtı, cinsel içerikli, uyarıcı madde ve ateşli silah isimleriyle bezeli sözlerini yazanlar da der ki mesela "Biz sadece şarkı yazdık, şarkılar susturulamaz, sanat engelleniyor!" ve bunun önünü alamayız. Şarkıya çok yükleniyorum gibi oldu di'mi böyle? Aldatmalı, entrikalı, tecavüzlü, ensestli, iyi kalpli (!) mafya babalarıyla dolu televizyon yapımları, hepsi ve daha fazlasını içeren dijital görsel yayınlar... Kazı kazı türüyor.

Her insanın yayın yapabilme, şarkı yapabilme, sohbet odası açabilme özgürlüğü kesinlikle var, olmasına var da... Tabii özne "Her" insan olunca ister istemez sıkıntı doğuyor.

Özgürlükle suç arasındaki bu ince çizgi için hukuki bir belirlenim şart ve başta dediğim "Hayır biz belirleyeceğiz!" cümlesi en çok da bunu kapsıyor. Nerden sonrası özgürlüğü aşıyor ya da nerden sonrası suçu engellemeyi aşıp özgürlüğe ket vurmaya dönüyor bunu yasalarla çok iyi belirlemeliyiz. Eğer böyle yapmazsak her önüne gelen az evvel bahsettiğim kemikleşmiş sloganlar eşliğinde cırlayarak haksızken haklı konuma gelebilir veya siyasi organlar saçma şeyleri bahane gösterip gerçekten hiç olmayacak gerekçelerle sansür yuvası bir sistem kurabilir. Resmen ince ip üstünde yürüyoruz ama ben toplum olarak bunun da üstesinden gelebileceğimize inanıyorum, olay sadece biraz diş göstermekle alakalı bizde, gerisi geliyor, tıpkı ifşacı velet muhabbetlerinde yaşanmakta olanlar gibi.

İçine şöyle ya da böyle kara para girdiği iddialarının da yadsınamaz olduğu kirli popüler kültürü öğütüp ayıklamaktan ve bir nevi rönesans düzenlemekten başka yolumuz yok toplum mühendisliğinin askıya alındığı gelişigüzel bu ülke içerisinde, rehabilite olması mümkün dahi olmayan tiplerle daha reşit olmamışlarken bu denli fazlaca karşılaşmamızı kim ne gibi bir açıklamayla izah edebilir aksi takdirde. Bunların etkilendikleri dalları keseceğiz ve bu dalları dikenlerin sanat gibi kavramlara ifade özgürlüğü adı altında çökmelerinin, tekelleşmelerinin, seni beni öyle ya da böyle zorbalayıp karalamalarının önüne geçeceğiz!

Bu temizliğe benimle var mısınız, yok musunuz? Dinlemeyerek, izlemeyerek, kınayarak, protesto ederek, arkamızı dönerek ama bize gıcık kapanların eline malzeme vermeksizin adı gibi "temiz" bir harekete razı mısınız? Listenary platformu sağolsun müzik alanında bu temizliğin başlaması için ellerini taşın altına koydular, elbet onlar da benim gibi taşlandılar ama artık yalnız olmadığımızı biliyoruz, bizimle aynı fikir ve görgüdeki insanlar da artık birilerinin karşısında kuvvetle durabileceğimiz kadar kalabalık ve ben bunu görünce çok mutlu oluyorum, hepinizi de bu kültür kurtarma mücadelesinin bir parçası olmaya gururla davet ediyorum.

Yumuşatayazıyorum göğüs dikenlerimi

Ellerim boş ama  gözlerim değil, biliyorum

Asla sahip olamayacakları zenginliğim:

Onların hatalarını yapmamış ve gencim.

Masadaki baş aşağı sandalyeler gibi

Kapanma emaresi bir bildiğim var

Geri sayıma sıfırdan başlıyorum 

Yanıyor gül, ölüyor şişe

Güzel bir şarkı seç yokuş aşağı

Yeniden oluşuyorum istemeye istenmeye

Hiç benim olmamış geçmişin yalanını özlüyorum

Sıcak değil neye sarılsam

Olamaz da, tüm hiçbir gücüyle

Siliniyor yüzümden o eski çehre

Yara kapanması gibi ama temelimi

Sarsıyor iki eliyle, neydim ne hale

Geldim de dönemiyorum ey benim

İnanan, sevebilen, gerçek dostları olan 

Normal çocukluğum

Bir daha o kadar gülemeyeceğim espriler

Görsem dayanamayacağım muhatapları

Şimdiki en neşem bile neşe değil

Artık inanmıyorum ki gülerken

Dedim ya ellerim boş ve

Her şeye uzaktan bakıyorum

Burada toplumsal bir meseleye dair yazmayalı epey oldu, en son Özgecan Aslan konusunda yazmıştım ve gelen iyi yorumların yanında ipe sapa gelmez, aşağılık kafaların ürettiği, kusmuğa eşdeğer fikirler doğrultusunda toplumsal konulardaki fikirlerimi herkesin duyması gerekmediğine karar vermiştim, lakin ben susunca olaylar dinmedi ve lanet olsun ki bugün yine aynı noktadayız.

Öncelikle kafalara iyice girsin diye madde madde sıralayacağım düşüncelerimin bazılarını:

Ben ki hayatımda kavgaya bile karışmamış bir insanım, silah külah sevmem, racon maço muço gibi boktan cacıklardan haz etmeyen ve işi gücü mizah, sanat, şiir olan; içkisi, sigarası, kumarı, uyuşturucusu asla olmamış bir adamım. ( her ne kadar bu özelliklerim yüzünden "muhallebi çocuğu" benzeri anılsam da iyi ki de öyleyim, bir tek küfür etmeyi bırakamadım ondan rahatsızım)

Ve ben bugün bu halimle şundan eminim: Bir kızım olsa kesinlikle ama kesinlikle ona her türlü itliği öğretirim çünkü bilmediği şeyi algılayamaz/başa çıkamaz. Pinpon topundan bomba yapımı olur başka bir şey olur, onu bilemiyorum artık... Kesinlikle de derim ki kızım silah al, olsun bir silahın; ha o bana derse ki baba işte ateşli olmasın ağır olur ben bıçak alıcam, ya da yok baba bıçak da değil de nasır solüsyonu gibi asidik bir şey olursa atar kaçarım, o onun bileceği iş.

En önemli husus ise -bu konuda çoğu kişi bana karşı çıksa da- insan yargılama ve peşin hükmün o kadar da kötü bir şey olmayabileceğini öğreteceğim ona: Mesela "Tipinde meymenet yok." Mükemmel bir laf çünkü poz, bakış, beden dili yalan söylemez ve daha da önemlisi bunlar kişinin elinde olmayan değil tercih ettiği şeylerdir. Sosyal medyasında elinde pompalı tüfekle, haşin bakışlarla pozlar veren sözümona delikanlının (!) içinde aslında sadece ailevi sorunlar yaşayan kırgın ve aslında çok iyi bir kalp olduğuna inanmak -bu doğru bile olsa- vakit kaybı ve risktir, ben bu riski almam ve alanı da sevmem. İnsanları görünüşüne göre yargılamak her zaman için kötü bir şey değil, aksine sezgisel bir savunma mekanizmasıdır. Tabii bu demek değil ki tam aksi görünen biri psikopatın teki çıkmayacak, lakin elimizde alınabilecek yegâne önlem bu var ve bunu almak durumundayız.

Haklısın okuyucu, ben de kafayı kırdım, sen kırmadın mı sanki her gün bunca duyduklarımızdan sonra? Bizler birer canlıyız ve her canlı gibi yaşamı ve neslin devamını sürdürmeye odaklıyız evrimsel olarak; üzgünüm ama ben mahkeme salonlarına güvenip de bunun devam etmemesi riskini alabilecek kadar gamsız biri değilim. Ya sen? Karar senin tabii, de evet keşke bizim gibi çiçek böcekle işi olan adamlar bu kafaya gelmese iyiydi.