"İleride bu günleri hatırlayıp güleceksin." diye boktan bir cümleye kurban verdim çocukluğumuBu cümleyi kuranların bir kısmı ölecek kadar zaman da geçti, tek satır gülemedim.Çocukluğum oldu mu o da tartışılır; ev-okul-hastane üçgeninde, birazı kendi isteğimle "izole".Üstte tuttum hep dostluğu, dostları; bilhassa kız kardeşim doğmadan öleli beri...Bir parça farklıydım, kimse vurmasa bu farkı da yüzüme, hep bir tutam uzaktım, bilirdim.Görünmez

En içiyim bir yangınınKaraya çalıyor kırmızılarımBilmiyorum kimin için ne kadarımKim kaldı geçmişten, kim yanımdaBugünümde onca taze dost kollarımda,Şükür ama korku da var, güven nerdeHer şey yine aynı olursaGiden çoktu zira, kalacak haniEzberledim ölümleri, hiç günüm gelmediÖnüme bakasım var da, gözledim nerdeGeçmişi özler dönemem, ileri de gidememEski dostlar lazım, nerede?