Öbür tarafında kalmış gibiyim bir şeylerin. Evet uzun zamandır iyiyim, uzun zamandır dost kazığı yemedim ve bu çok kıymetli doğru... Fakat işte insan, şuan öyle değil diye nasıl yoksayabilir?

Ön yargılarım esnedi biraz, o kadar da gard almıyorum artık galiba yeni insanlara; öncelikle kötü olduğu varsayımıyla hareket edip bu varsayımı bir an evvel geçersiz kılmalarını bekliyorum sadece ki, e o kadar da olsun artık okuyucu.

Geçenlerde çok eski, adı batasıca, lanet gelesice birinin, eski en yakın arkadaşımın doğum günüydü mesela ama unutabildim hayatımda ilk kez, bunun için o kadar mutluyum ki... Fakat benim hüznümü daimi kılan da tam bu işte, böyle gerekmesi yani.

Ne vardı bunca yaşanan yaşanmayıp da, günden güne geçiyorsa dahi etkileri; sırtımda o ıslak yosun ağırlığını bırakmasalardı, o asla kaybolmayacak olan.

Uzun süredir yeni dostlarım var, eskilere kıyasla yeni yani; burada ismini dostum diye anıp iftihar ettiğim neredeyse herkesin ulaşsa da keskin bıçakları kemiğime, ben yine bunun gerektiğini düşünüyorum.

Eylül Yeşim Ustaoğlu ve Gizem Beşe mesela en başta, sonra kesinlikle Esra (Şuan yıllardır tanımama rağmen soy adını bilmediğimi fark ettim ama önemli değil, seceresini bildiklerimizden bir hayır gelmedi sonuçta) ve bir yıldan çok daha uzundur tanıyor gibi hissettiğim Aybike Özsöyke... Tabii başka da insanlar var, her ne kadar herhangi bir insana kıyasla az bile olsa toplamda; üstelik hepsine çok şey borçluyum ki çoğu bilmez.

Doğrusu hala bazen eski şeyler geliyor aklıma, bazen bu dostlara eskilerin isimleriyle seslenecek oluyorum istemeden falan... Ama bu da geçer herhalde, neyse ki artık eskisi gibi yapayalnız değilim kalabalıklar içinde; teklikten içre dopdoluyum aksime.

İşim - gücüm, dostlarım, biri eksik olsa bu günleri görür müydüm?

Hem biliyor musun eskisi gibi aşka da özenmiyorum okuyucu, biri gelip o kişinin kendisi ve benim ona olan duygularım birden her şeyi farklı kılmayacak, yani ben buna inancımı yitirdim galiba; gerçi böyle dememe aldanma, sanki açmayacağım kapıyı vursa ama demek istediğim...

İyi dostlar her şeye yeter ve ben uzun yıllar sonra tekrar eminim dostlarımdan. 

Şimdi diyeceksin ki "e madem bu yazdıkların neler?" işte uğraş didin anca bu kadar oluyor, gecenin köründe ansızın eski isimler, resimler...

Çok kaptırıyorum kendimi belki, belki haklı artık kızan insanlar, belki evet sosyal yetilerimi iyice derinine kaldırıyorum hurçların ama...

Uzun zamandır ilk kez gerçekten, sanki ağrı kesici almış gibi, geçmişe dönmeden yaşayabiliyorum, anlatabilseydim keşke geçmişi düşünmemenin ne kadar ekstra bir şey geldiğini bana. Sadece çalışmaktan ibaret biri olabilmeyi isterdim. Parası pulu da tatlı tabii ama, ah o bizzat kendisi yok mu? Çalışırsan aşık olamazsın mesela, ne büyük nimet aslında ama kim farkında? Çalışırsan kavga edecek vaktin olmaz, çalışırsan farkına bile varamazsın eğer yanında değilse orda bildiklerin. İnsan yeter ki kafasını gömebilecek bir şey bulsun, zira ne zaman ki kafasını kaldırır, onu ezecek biri de bulunuyor. 

Beni hep; Alptuğ iyi çalışır, geç uyur, zor unutur diye hatırlayın olur mu?