Mumlar sönüyor içimde, eski mi eski

Binbir hatır ve sevgilerden: sonsuz karanlığa

Yenisini yakmıyor kimse, bir parça ısınmadan

Dikenlere batan ben, damla bile kaldıramayan

Sıcaklık, yakınlık, özen yahut adına ne dersen

Bu kadar eksik olmasaydı, adeta kesik sütten

Yarım kalmasaydı, hayat gibi içimdeki güller

Çok sevdim ve seviyorum herkesi,

Keşke çok şey değişmeseydi...

Anlamadığınız bir uzaklıkla gezerim hep cebimde, size söylenmemiș günlerimde, asla bilmeyeceğiniz kapılarımdan çıkıp giderim sık sık. O kadar da kötü değildir esasen kaybolmak, hele ki bir bilinmeyenden diğerine giderken.

Yanmış gemilerimin kokusuyla burnumda, bütün gün ve geceler, görmediğiniz ölçülerde çok çalışırım, otuz şey düşünür, kırk şey yaparım. Görmezsiniz.

Önce kırıp sonra boyadığım mat şeffaf duvarlarım; derdim benden sızdırdıkları değil bana sızanlardı hep ama bunu da anlamadınız. Açlıktan ölmek üzere olan birini harıl harıl çalışan bir mutfakta hapis tutmakla birdi.

Ölümcül bir demokrasiye yenilmekteyim her an, çoğulla bir anılamayacağından ötürü topyekün yanlış, bilhassa yalnız. Bir at üstünden ziyade, bir at boyunca düşüyor gibiyim.

Kalmalar ve rağmenler cumhuriyeti ruhum ne de terk edilmiş şimdi, rüzgarları bile başkalarına ait. 

Hudut ölü, ben yaşlı

Sol kolum aşılı

Kollarım hiç sarılmamıș

Sanki sular altında