Sen hiç karnına tekme yedin mi okuyucu? Ben tam emin olamıyorum, sanki gençken yemişimdir gibi geliyor ama ne bir görüntü ne bir şey aklımda bu konuda; belki de yanımda biri yerken onunla ileri derece özdeşim kurmuşumdur, her zamanki gibi.

En üzgün olduğumda hep böyle hissediyorum, sanki karnımın tam ortasına vurmuş gibi alt sırt kemiklerime ön taraftan baskı yapan, karın kaslarımı ve nefesimi kaskatı kesen, içerideyse mide bulantısına benzer bir bulanıklık yaratan tam olarak aynı acıyı aralıksız ve şiddetinden an ödün vermeksizin hissediyorum tüm gün tüm gece.

Şimdi eğri oturup çok doğru konuşacağız çünkü bu kelimeler orkestrasında tek yetkili benim, yüksek sesle ve hep bir ağızdan diyeceğiz: "BİR ÖNEMİM VAR MI SAHİDEN? BAK SEN, HADİ ORDAN, ALLAH ALLAH YA?" Kimsenin umurunda falan olmadığımı biliyorum, yalandan ve öyle olması gerektiği için devreye sokulmuş, ilgimsi fakat mide bulandırıcılıktan öte bir samimiyetsizlik barındıran tek tük kelimeleriniz, ezber cümleleriniz... Hepinize lanet olsun. Biliyorum en çok da senin için yok, biliyorum her şey de tamamen benim suçum. Şimdi "yok bu suç değil"lerle ama şöyle ama böylelerle kimsecikler beni teskin etmeye kalkmasın, fakir mi avutuyorsunuz ulan Allah'sızlar! Ha? Madem suç bende değil ben niye karnımda dev bir tekmeyle geziyorum diye soruncaysa altımda kalıyorsunuz ne iş? Susmayın ulan? Susmasanıza dalyaraklar!

İyi miymişim değil miymişim bilmem ne, sanki ben sana iyiyim deyince ya da kötüyüm deyince senin için gerçekten bir şey değişecek, YALAN! Değilim iyi, hiçbir zaman da olmadım alın bu bilgiyi nerde yakıyorsanız yakın. Bir meydan bağırtısı var içimde, doğduğumdan beri sıfır rakımlı bir yerden sonsuza düşüyor gibiyim bilmem anlatabildim mi? Anlamak istemediğinizden artık eminim gerçi, siz normlara uyayım istiyorsunuz, kendiniz gibi öylece susup durayım, uyutulmuş asalak bir köpek gibi bir şeylere başımı sallayayım ve yaşam devam etsin, beni düşünmek zorunda kalmayın...

Tek hakikat buydu her zaman, ben gayet iyi biliyorum kimsenin hiçbir şeyi olmadığımı ve sandığınızın aksine bu da değil gocunduğum, hala daha en ufak hicap duymadan sanki başka türlüymüş gibi davranabilmeniz.

Elimin altında olsanız muhakkak sarardım birinize, hepiniz için birinize dalardım, olmuş olmamış her şeyin faturasını birinizden keserdim ve ne acı, eminim üzülmezdim ki tam da bu üzüyor zaten beni. KOCA BİR RİYANIN İÇİNDE alıştım çünkü yaşamaya, derin denizde su yutar gibi ağır ağır, acılar içinde ve bir o kadar zaruri, sizden biri oldum, adi ve yaşayan bir paçavra, kadavra!

Kimse rol yapmasın o yüzden, göstermelik tüm kapılar kapansın ve keşke de yansalar hepsinin açıldığı içeri benken. Size tekme atsam döner dolaşır benim canım yanar yine ya, yazık...

Gitsem onun için daha iyi olacağının farkındayım, içimi hüzün basacaksa da; neyse ki en kolay fiili dünyanın unutmak beni, bunu ne kadar istemesem ve bana öyle ya da böyle değer veriyorsa da. Keşke emin olabilseydim mutlu edebileceğini onu hakikaten gitmem yahut kalmamın, an dahi tereddütlenmezdim; tek cümle dedim di'mi? Bu gün hiçbir şeye, hiçbir yere sığamıyorum ki.

Özür dilerim.

Şöyle en devinden bir dalga çarpsa yüzüme, yüzüm silinse

İzim silinse, unutulsam, kaybolsam; adım dahi yitse benden

Kimselerin olmayacağı taahhüt edilmişçesine yalnız bir kara parçasına

Vursam ve o da hıncını almak için bir daha vursa, bir daha, bir daha

Hiç var olmamış oluversem birden, dev bir dalga ezip geçse varlığımı

Çok su yutsam, o kadar yutsam ki kalp kapakçıklarım tuza bulansa

Göz kapaklarımın ehemmiyeti kalmayacak denli karanlık bir gece çökse

Derken deniz bile ölse, duymasam ne bir şey ne kimse, uyanmasam.

Alıp yaka paça bir yere fırlatsa beni, o kadar acı çeksem ki,

Hissetmeye fırsatım kalmasa hiçbir şey, aklıma dahi gelmese geride bıraktıklarım

Ben zaten çabuk unutulmamla meşhur boktan bir detayım,

Ne zaman neydi ki ehemmiyetim? Kimin neyiydim gerçekten?

Biliyorum, tamamen, kusursuz biçimde yapayalnız olamadıkça ben, bir daha kimseyle de olamayacağım.

Umarım anlıyorsundur okuyucu.

Daha da gidebilmem lazım benim, yok başka mümkünatım; herkesten, her şeyden, eşten, dosttan, aileden, sevdiğim kızdan... En uzağa bir yere gitmem lazım, yeni birilerinin dahi olmayacağı, tek bir çiçeğin dahi yeşermediği, benden başka bir fikrin bulunmadığı ama EN ÖNEMLİSİ herhangi bir duygumu yaşatacak, yükseltecek, belirgin kılacak ve dolayısıyla kaçınılmaz olarak sorunlara yer açacak hiçbir şeyin asla ama asla bulunmayacağı, uzay boşluğundan çok daha boş bir yere hemen bugün, şimdi, ilk uçakla, trenle, tırla, otobüsle, yunusla, herhangi bir haltla gitmem lazım.

Ne insanlar ne kendimle derdim, sadece ısrarla sürdürdüğüm ve halen daha sürdürülmesi gerektiğini hatta bunun sağlıklısı olduğunu savunduğum "his" denen şeylerimden yoruldum, bir şeyler hissetmekten, birilerine bir şeyler duymaktan; ister beklenti olsun bunun adı, ister arzu, kin, öfke, umut, özlem... Burnu duyarlılaşmış bir hamile gibi tiksinti duyuyorum kendi duygularımın yoğunluğundan anlıyor musun? Öylesine yoruyorlar ki beni ama onları o kadar seviyorum ki ve de onları borçlu olduğum kişileri...

Kafan karıştı muhtemelen, bir nefret misali başlayıp herkesten uzaklaşmaktan başka temenni barındırmayan bu yazının bu kadar yumuşacık, sevgi dolu biçimde ilerleyeceğini beklemiyordun; ben de o kadar çok şeyi beklemiyordum ki kendimden, sanırım infilak edeceğim bir noktada ama bunun nasılını ve sonuçlarını kestiremiyorum.

Kaldı ki şunu da bal gibi biliyorum, bir biçimde bu dediğimi gerçekleştirebilseydim bile içimdeki -özellikle de olumlu ve güzel hisler- hiçbir zaman için sönümplenip, Robocop filmindeki benzerinden bir duygusuzluk iklimine bürünemeyeceğim; hadi diyelim garip bir biçimde o da oldu güç bela, o zaman dahi yine içten içe bileceğim ideal olanın bu olmadığını ve en kıymetli şeylerimi, duygularımı kaybetmiş olmanın hüznü ile yaşayacağım, bir his olarak değilse dahi bilgisel katmanda. Bu dünyada zaten en kötü iki şey: Bilmek veya bilmemek, örneğin birinin senin hakkında gerçekten ne düşünüp hissettiğine dair bir bilgi yahut bilgisizlik, en en en fenası da eksik veya yanlış bilgililik... Belki savaşların bile temel sebebi.

Öte yandan sanki, her şeye rağmen yani bu ki zaten yaşamak, bunu çıkardığın an ne kalıyor ki? Belki de asıl husus, güvende ve emin olmaktır.

Özlemediğimi çok iyi biliyorum hiçbir şey ve kimseyi, hatta el artırmam gerekirse, artık ansızın karşımda dahi görsem bazı insanları, en ufak değişim olmaz halimde, yaprak kımıldamaz; asli düşkünlüğüm bariz eski kendime benim. Ha şundan da eminim ki ben hala aynı kişiyim, çok çok dikkat ettim zira sadece buna; çaresizce bana yapılanları anlamlandırmaya çalıştığım dönemde dahi bokunu çıkarıp kötülerle empati kurmamaya, kendi derdini başkasından çıkarıp faillerinden farkı kalmayanlardan olmamaya... Hep düşünüp durdum biliyor musunuz, değişime karşı soy adım gibi dikili öylece durdum ya...

Aynı kişilere olmasa da aynı duyguları aynı yoğunlukta yaşayan yeni ve çeşitli anlamlarda daha büyük biri olmak da sorunmuş halbuki bir nebze. Bana hiç sunulmamışlarsa da yalnız iki seçeneğim vardı: Kaskatı bir taşa dönmekle, ikide bir geçmişe saran sulugöz olmak, ben "diğerleri için" ikinciyi seçtim, ayrıca ilki çok klişe ve sonu da bir boka varmıyordu belli. Benim özlediğim şey o eski temiz duygularım da değil esasen o yüzden, inanabiliyor oluşum.

Şimdilerde içimde sakin bir paranoya, bu ki birilerine güvensizlik biçiminde olmadığından, ortalığı velveleye vermemi sağlayacak bir zarar asla üretemeyecekse de; çeşitli konularda, yapılan yahut yapılmayan ufacık bir şeyden, o şeyin geçmişteki bambaşka bir şeyle dudak uçuklatıcı benzerliğinden ötürü... Çok korkarım hep, aynı filmi baştan mı izleyeceğim diye. Oldu çünkü birkaç kez, evet birkaç kez; sıradan bir insanın hayatta ancak bir kez olmasına ihtimal verdiği fakat ister istemez tekrar ederse kuruntusunu yaşadığı şeylerde, birkaç kez doğruladım paranoya sandığım işaretleri ve şimdi... Her ne zemine bassam, sanki altı su, anlıyor musun beni?

Bir kez olsun yeniden kapatabilmek isterdim gözlerimi birilerinin hayatlarının sağ koltuklarında, bak yine diyorum bu onlara güvenememek değil, kendimle de bir derdim yok inan ki; sadece bir tür huylanma, zihinsel bir refleks, belki de istemeden şartlanma.

Keşke bir kefil, garanti, bir şey olsaydı böyle durumlar için hayatımda; "X asla ama asla y gibi olmayacak." gibi ütopik yeminler edebilseydi ve en güzel ihtimal de ne biliyor musun? Böylece zamanla X yerini alsaydı Y'nin ve bir noktada Y gerçekten hiç olmamış, tam manasıyla, bütün boktan iziyle unutulmuş olabilseydi. Ben bunu yapabilirim, inan bana; açıkçası hayret ediyorum kendime öz inancım hususunda bu aralar ama birilerinin iyi etkisi var, ah bir de o dayanaksız ve tıpkı dayak yemiş bir köpeğin diğer her insana duyduğu misal ürkekliklerim olmasa.

Doludizgin sevmek isterdim.

Bazı şeyleri eksik olarak görmüyorum artık benden koparılan, aynaya bakar gibi seyre dalmıyorum içimdeki boşlukları, boktan bir kayıp puzzle parçasıymışçasına önem affetmiyorum uzun süredir; zira eksik sandığım halimin de tamam olduğunu anladım çok iyi, uzun da sürse vardım farkıma, yeri dolmayan şeylerin yerlerini, bizatihi yerlerinin dolmayışının doldurduğunu ve bunun ben yaptığını beni.

Ah eski, içi boş, riya ve yalan dolu dostluklarım, ah incelikten nasibini almamış yüksek yollarım, kapaklandığım Ankara kaldırımları, çok uzun süredir önünden geçmediğimden olsa gerek bana bir şey hatırlatmayan köşe başları... Bir daha teklesin istemem zira kalbim, bir daha eskinin münasebetsiz bir anısına, kör kötü birisine denk gelirsem biliyorum... ölebilirim.

İyiyim gibi geliyor uzun zamandır, aklıma gelmeyi bırak kasten düşünmem dahi üzmüyor bir şeyleri ama yıkılır sanki duvar, itin biri yaslanırsa tutup, eski bir dost belki; sahi eski diye dost mu olur Allah kahretsin albayım, peki ben değil ama toy bir insana nasıl açıklayacağız şimdi dost olmayanın eskiden de olmamışlığını onca tatlı anısına rağmen ki?

Bir süredir atlatmış, iyi durumda, yangısı alınmış biriyim 

Bunu biliyorum, kendimi seviyorum, her şeyi anlıyorum da

Doğrusu korkuyorum, hak etmeyeni hsk etmediği biçimde

Es kaza görmekten mutlu mesut ve hatırlamaktan, hiç ellenmemişliğimi

Siktiret okuyucu,

Yani ben de bir ara denerim işte onu diyorum.

Başka biri olmayı, şiirdeki gibi dar çevre yitiklerinde önem kazanmayı, büyük çoğunluğunu zaten -yazık ki- başardığım unutulmanın herkese yayılmasını, bir noktada sadece cismen varolmayı ve artık bunu sorun etmemeyi belki de tam tersi ne bileyim, ölmeyebileceğim her yerden atlamayı; denerim işte bir ara, fırsatım olursa sevip "sevilmeyi", kadirşinas, kalıcı, yakın, yüksek, temiz, nitelikli bağlar kurmayı, öyle devamlı ölme halinde gibi hissetmemeyi, bir şeyler güzel giderken dahi çok yakında nasıl ters gideceğini bal gibi bilmemeyi bu denli, yanılmamayı beklentilerimden, alışmayı insanlara, kendi kendini dinleyerek kuruyup giden vasıfsız itin teki olmamayı, karanlığa bu kadar yakışıp her yarayı anlamamayı, adeta aslım gibi bilmemeyi, her yitik ve yalnızda bir sarılma aramamayı, her kuyunun başında içinde olanlar için nöbet tutmamayı... 

Kimi kandırıyorum ki, biliyorsun ne elimden gelecek ne deneyeceğim; geçiştiriyorum seni, bakma en çok da kendimi, zira hiç fırsatım olmayacak, keşke daha da olmasaydı, kaldırmasaydım başımı hiçbir meşgaleden de, boktan bir kobay hayvanı gibi hiçbir mevzuya, hiç ama hiç kimseye değmeden, tanışmadan, bilmeden, öylesine var olan berbat bir yaşam formu gibi sorunsuz ve sessiz geçip gidebilsemdi.

İnsan var olmayı da, "biri için" biri olmayı da, bir hiç olmayı da var gücüyle beceremiyor ne acı; belki de bu yalnızca benim acılığımdır, yaklaşanın tadını duyumsayıp kaçtığı, sanki Dilovası'ndan geçiyormuşçasına genizlerin, belki daha da derinlerin yandığı; yangından kaçan insanları nasıl izah edeceksin yanan ağaçlara, "Senden kaçmıyorlar." ne fark edecek yahut onun için? Bir ağaç olsaydım, yanmak merkezinde olurdu odağımın ama benim aklım kaçanlarda işte, bu düşünmek yaşlandırdı beni, bil.

Gerçekten orda mısın bilmiyorum? Her gün bu yazıları bilmem kaç kişinin okuduğuna dair aptal istatistiklerden başka hiçbir şey görmüyorum ama tam bu satırların üstünden, üstün körü biçimde geçmeyen biriysen lütfen benimle iletişime geç, sanırım buna her zamanki kadar ama en çok da bugün ihtiyacım var. Ha sana ne söylerim bilmiyorum, belki koca bir hiç ama şu kesin ki korkma ısırmam, yalnızca benden başka birilerinin de "benimle" "var olduğunu" bilmek gibi önemli ve en de acilinden bir derdim var.

Kapan ey hayatım, fazla gibi görünse de yetmez, daha kapan

Işıklı görünen geceler dahi aldatıcı, yalnız başkalarının uğultusu o sana vuran;

Kayıp git, çekil, düş... Hiç durmamış bir göçebe gibi, görülme, en temizi bu.

Çalma kapıları, bekleme, durma dışarıda; yalnız bir acaba ol, gaipten bir ses.

Başka türlüsü dalgalı bir beste, sonu belli yara; kolaysa önce ben ol, sonra peşin hükümlü olma

Bir ara denerim iyi hissetmeyi, söz de vereyim hadi;

Şimdi beceremeyeceğim, zaten dinleyemiyorum da seni, özür dilerim.

Her şey için, çokuncu kez.

Keşke cevabını bildiğim sorular tedavülden kalksa, hiç olmamış olsa(m).