Bazı insanları da -hoş belki yalnız bir tanedir ya (her anlamda)- kayırasım gelmiyor değil okuyucu; hani bembeyaz bir sayfa keşke olabilseydim, kendi dertlerinden, benim dertlerimden, kötü, buruk ve hüzün içerme ihtimali olan iyi de dahil her şeyden münezzeh kılabilseydim var ve de yok gücümle dahi.

Önceden kalbine yağan yağmurların tortusunu alabilseydim ne vardı, kendime de yer açılsın isterdim doğrusu amenna, istemez mi insan tabii ama... Ehemmiyeti en öncelikli ve incelikli olan, tek değen şeydi belki onun öyle böyle mutluluğunun tarafımca garanti altına alınması.

Tam da bundan işte, zarif bir valse ayak uydurur gibi bir ileri bir geri adımlarım, hislerimin mevcut sıcak, sımsıcak havayı dağıtıp yerini küllere bırakmasından ıslak bir köpek yavrusu gibi korkan kalbim var ya, aynı zamanda nihayet sesine uygun bir şarkı bulmuşken, daha da susarsa bir gün unutmaktan korkuyor konuşmaya ve konuşulmaya dair her şeyi.

Yine de çok iyi bilen biri olarak bu filmi, her şeyi bir daha mahvetmeyeceğim, neticede taş basılmış bir yürek nece daha kötü olabilir ki bir dostluk yahut ad konmaya dahi gerek duyulmamış denli mühim, baskın, gerçek bir yakınlığı; adı sevgi ve aşk gibi güzelce kavramlarla anılsa bile bir kalıba sokma inadıyla hızlı yahut yavaş biçimde -ne fark eder- hiç etmekten.

Keşke ben diye bir şey benlik duzleminde var olmayıverseydi diyorum bazen, en azından yalnızca onunla konuşurken; kendim olduğumu, ona karşı hissettiğim ve hoşlanma denebilecek lakin öyle dendiği takdirde de sanki ciddiyetsiz ve hafif kalabilecek muhteşem şeyi güç bela olmaksızın rafa kaldırabilseydim de dört yanım, ben bulaşmamış bir biçimde ondan ibaretleşebilseydi, bir şey ne kadar yalın olabilirse yani.

İkili ilişkilerimde kendimi bir leke hatta fazlalık olarak görüyorum nadiren de olsa, sanki biz denen şeyin bilinmezliği ve değişkenliği ister istemez zedeliyor karşıdakinin biricikliğini, odağı bölüp dağıtıyor gibi.

Şimdi anladın mı neden

Kayırmak istiyorum birilerini

Kendim ve her şeyden ayrı

Sevgim dahil buna en çok

Yalnız onlar ve benlikleri kalsın

Ben seyirci gibi, lakin değil uzaktan

Bir ömür bakayım, orada olayım 

Gözümü, elimi, desteğimi 

Asla ayırmadan

Adlı bir melek misali

O kadar da öcü görünmeyen şeyler var artık okuyucu, sanki bir tek onun olduğunu ve sımsıcak kucak açtığını gördüğün için, bir mecburiyetten ziyade anlamaya çalışmak yahut şans vermek biçiminde koynuna girdiğin, oysa evvelde kötü bildiğin birileri gibi düşün.

Parlak mavi oyuğuna yerleşip yaşamın, bir yok kadar azade seyrederken herkesi, görürken en hayvani yerlerini kravatlar, parıltılar içinde; ateşe vermek istiyorum tek kez gençliğimi, her şeyden geriye tek kalmadığımı, en iyi bildiğim şey ilan ederek; nazik ve anlar ellerce tutulu ilerlemek, düşmeyi tedavüldeki yerinden etmek nihayet.

Her şeyi anlıyorum artık ve en daha önemlisi belki, bunu yalnız yapmak istemiyorum; bir silah arkadaşı arıyor gönlüm birbirimizi ateş etmekten de ateş almaktan da uzak tutacağımız, bir suç ortağı arıyor aynı şekilde, tüm gün suçun neliğinden bahsedip suçsuz kalacağımız, yapmadığımız şeylerin olmayan günahlarını karşılıklı çıkaracağımız, geriye geçmişe dair ne bir hüznü, ne kini bırakacağımız.

Kendim dışında ve benim kadar etkili bir karar merciine, ek görüşe ihtiyacım var, asli bir hayata ve bu ancak mümkün başkasıyla; yüzümü döndürdüğümde görebileceğim birini, oradalık bilgisinin kalbimi teskinini istiyorum bunca zamandır yalnızca ve her şeyimle, birleşip yeni ve hep de taze kalacak bir bütüne vakfolmaya kefilim, neden sadece ben?

Şimdi herhangi bir şey için -ki bu olabilir tek bir cümle yahut bit savaş bitimi dahi- karşılık bulmak ön koşulu mudur anlamlı olmanın? Öyleyse ben anlamlı biri değilim ve tam da bu noktada ilk kez oturuyor taşlar yerine, kafamı ve kalbimi bu zamana dek yaranların her biri üstelik.

Elimdeki o hiç tanımadığım kalem mukavemet gösterebilseydi bana keşke, belki yazıyor olduğumla düşünce, his yahut her ne dersen adına o da değişirdi. Nedenini anlamadığım bir beyazlık yüklü bu gece, beyaz ki yalnız güzelle anılmaya layık da olsa mevcudiyet gereği; ait değil ya geceye, öylesine sakil ve yabancı ya... Yalnız ya.

Tersine mühendislik gerek bana, en başıma dönmeliyim belki, başıma toplanmalıyım bir kazazede gibi, ilk yanılgımı göğüs uçlarından ve yalnız kendim için, unutulmuyor bir revolver'la vurmalıyım, evet vurmalı bir çalgıyım, bozuk bir algıyım, yanıcı bir madde, koyu bir gündüz, maviden en uzak deniz gibi bir şeyim. En kötüsü se ne biliyor musun? Ben biliyorum okuyucu: Şu günkü aklımla dahi en baştan başlasam şimdi, buraya dahi gelemezdim hayatta; kalbim aynı ya zira, ha kızmıyorum da ona, seviyorum hatta ama onun iyi diye yaptığı ve gerçekten de iyi olan şeyler bizi öylesine kötü etkiliyor ki, içten içe sanki yük olmaya başlamış bir yaşlı gibi huzur evine göndermek istiyorum kendisini, olmadı bir ormana sürüp arabayı, yavru bir köpek gibi indirip de bakmamak ardıma, üstelik de val gibi bilirken onsuz kalacak benin bir boka da yaramayacağını.

İnsan öyle bir canlı ki, biraz bile düşünse illa varabildiği sonuçlardan birini hakiki gereklilik sanms eğilimi gösteriyor, üçüncü halin imkansızlığı ilkesini can siperhane savunuyor; bense bugün tam tersini yapıyorum, ilk defa herhangi bir plan, hayal, eylemimin beni "olması gerekenin" kıyısına bile getiremeyeceğinin asil bilincine vararak bu kadar net itiraf ediyorum bilmediğimi, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum herhangi konuda, sen de bilmiyorsun -yani benimkini- ve en kötüsü de bundan da emin olmak işte, üçüncü bir şahıs dahi dışında kalacak denklemin hep, ben bilmiyorsam da bilen biri çıkmayacak ve bir gün...

Belki de risk alma biçimim sorunludur ha ne dersin? çelik zarlar mı taşımalı yanımda ve onları mı atmalı her bir kerer arefesinde; hiç mi bana bırakmamalı ya da, özgür iradem, sanki sırf benim olduğu için bile o kadar hak etmiyor gibi özgür olmayı. Ah benim determinist atmayı öğrenememiş kalbim, keşke yalnız ben olsam arkandan oldukça sıkıca bir kelepçeyle sürüklediğin. Kim dedi sana açılabilirsin diye ki?

Ah benim zararlı ve her anlamda sevgili kalbim, keşke senden başka birileri olsaydı kızmam gereken.

Ve saat ikisi işte gecenin, balkondaki o yalın tatlı rüzgara baskın gelen cırcır böceği sesi yer yer sekteye uğratıp varlığımı, en çok bana unutturuyor sanki beni.

Bireyselliği düşünüyorum şu sıralar ve konjonktüre göre bir acının maskelenmesini, misal geçim sıkıntısının yine bazı kaydadeğer dertleri anlık gibi de olsa örteyazmasını yani; yanmaya yüz tutacak dahi kuru kalmış ehemmiyeti misal -en azından benim nezdimde- dostluk gibi kavramların, en çok bu hiç çıktın çıkmadığı vakitlerde kendimken ve anlıyorken her şeyi -başta bağlar, duygular ve yaşanmayasıları önde tüm durumlar belki- artık birileri ile bir yaşamı paylaşma fikri, benim gibi biri için bile, adlı bir külfet biçiminde devleşiyor her gün.

Evlenmek örneğin, yahut eş dostla, herhangi birileriyle belirli ve açıkçası epey kısa bir uzunluğun ötesinde zaman geçirdikçe benliğimi yitirir oluyorum sanki; kendi kendimelik zehrini bir kere aldım ya, akıl hastanesinde zorla yutturulup bir de dilimin altının falan kontrol edildiği acı bir ilaç gibi bunca zaman düzenli aralıklarla geçti ya boğazımdan yalnızlık ben hiç istemesem de ve çaresi gibi görünerek her şeyin... Öyle yabancılaştım ve huzuru sadece, ölüme asla yaklaşmayan bir mutlak sessizlikte bulabiliyorum artık ne acı; oysa öyle böyle duygular beslemeyi, kadirşinas bağlar inşa etmeyi ne de içten isteyip bekledim onca yıl, neyden sonra bu baskın ve kesinlikle beni ben yapan hevesim kuru bir toprakça emildi bilmiyorum ki.

Oysa bildiğim bir şey var, güvenli sınırı çoktan aştım ve bu kadarı fazla biliyorum, kendini yalnızlığın korunaklı panjurları içine hapsetmiş çoğu kimse gibi bunun güzel olduğu masalını uyduramıyorum insanlarlalık her ne kadar üzerimde sakil de dursa, güvensiz de olsam ve ister geçmiş kaynaklı isterse artık bir şeylerin vakti geçmiş gibi hissettiğimden olsa gerek kimseye değin herhangi anlamda bir "onunlalık" arzusunu eskisi gibi yüce taşıyamasam da.

Birilerinin dostlarım olduğuna ve birbirimizi karşılıklı sevip önemsediğimize, el üstünde tuttuğumuza inandığım yıllar ne güzeldi, doğrusu onları öyle yapan da yalnız buydu ya; şimdi ne geriye baktığımda dönme dürtüsü uyandıran tatlı bir geçmiş, ne önümde devam ettiğimde bir şeylere değeceğine olan umut.

Bana tek gerekenin inanabileceğim birileri olduğunu bildiğim saatlerdeyiz şimdi.

Belki de kafamın kaldıramadığı asıl şeyimdir ben okuyucu, ancak ikincil bir şey yahut biri olmaksızın beklentiye uygun yaşayabilen bir beta balığından yoktur pek de farkım.

Yine de bir parantez gibi açılmak ve büsbütün yanılmak isterdim, gerçekten aşık olabildiğim, gerçekten birileri ile derin, sıkı ve kesinlikle kalıcı dostlukları yirmibeşimden sonra dahi olsa kurabildiğim ve bu defa doğru insanlara denk geldiğim paralel bir gerçekliğe uyanmak isterdim bu geceden sonra.

İstek dediğime bakma, cam kırmalık acillikte bir ihtiyaç bu ya;

zaten ne cam var ne ben değilim kırgın,

iyi ki varsın, bu yazıyı her kim okuyorsa.

Sadece senin ve benim bildiğimiz sır kalmak isterdim okuyucu, kaybolmak isterdim, herhangi kimseyle hiç tanışmamış, alışmamış, bağ kurmamış olmak isterdim; kurunun yanında yaşı da ateşe verip iyi ve kötü her anıyı öldürmek isterdim... Tezat gibi duruyor biliyorum, insanlardan bu denli kaçarken yegane derdimin bu denli kendi kendime kalmışlığım olması; ama yalnızlığı lüks bir tercih olarak yaşamayan hiçbir birey zorlanmaz bunu anlamakta eminim. Tadını bilir gibi olmasaydım yani hafiften, görmeseydim kıyıda köşede birbirlerine gözleri parlayarak baban insanlar, değer vermeler, özlemler, onsuz eksik hissetmeler falan... Bilmeseydim o kadar rahattı ki, ne kaçırdığımı.

Çoktan dinmiş bir yağmur gibi silinsem yer yüzünden, belli belirsiz esintim kalsa; hatırlamasalar da herkesin bir an hissedip devam ettiği. Benim bir hikayem yok belli ki, bir şeyin yahut hayatın ne baş ne yan rolüyüm ne figüranı...

Buraya yazıp duruyorum lakin safi çaresizlik okuyucu, sen bile var mısın bilmiyorum artık; ben niye hep kimsenin olmadığı, geçip bile gitmediği bir yerde duruyorum ki?

Geri dönmemek, olmamış olmak üzere bir yere gitmem gerek benim, mecazen gömmem gerek kendimi taşsız, sonrasında üstünde tepinmem belki; çünkü bugün ben, herhangi bir insanın beni tek bir hissimi dahi paylaşacak kadar anlamaktan fersahlar uzak olduğuna o kadar ama o kadar emin oldum ki, emin olmak öldürüyor beni. Kalmadı beklenecek bir şey, bitti işte, bittim gör n'olur. Yapayalnız bile değilim, umarım kendi kendime konuşmam gece vakti.

Keşke yanıbaşımda bir uzak olsa okuyucu, el yordamıyla uzanıp, kendimi çekip, şıp diye çok uzak bir yere gidiversem her yerden; acil durumda kırılacak boktan bir buton gibi dursa şuramda, öyle bir kırsam ki hiç sağlam olmamış olsa.

Benim için olmadığını bilsem de yapılmış ve yaşanmış şeyler için teşekkür ederim, belki de köşeleri gidilmeye gidilmeye unutulmuş olan dünyaya; benzer yanlarımız ve yalnızlığımız çok böyle bakınca, zira hiç sanmıyorum sistemdeki kalan 7 tip ile çok da samimi olduğunu.

Düşerken atlamaya dönüşen bir şey belki benimki, içgüdülerim kızılötesi sensör vazifesi görüyor olsa gerek, uzun zamandır ne ısı, ne yakınlığın adı dahi değil burda; farkına varılmasından hoşlanmasam da farkında olduğumun, dev bir istisna biçimi olarak: Bütün olmadığım benler ve açıkçası daha önemlisi etraflarındaki insanlar -o hani hiç benimle yahut benim olmamış ve olmayacak olan- karşısında, hiçbir şeye ve kimseye ihtiyacı olmayan ağır bir heykel yahut es kaza sabitlenmiş bir ceset gibi durmak dimdik, arada fark yok nasılsa.

Teşekkür ederim kuantum fiziği, emekli Salih Öğretmen ve diğerleri; yokuş yukarı giderken ve ilk kez güneşe dönükken beni durdurup, her kim ol(a)mayacaksam tebligat biçiminde, oldukça hoş bir yeniyetme garson kız nezaketinde, kel kafalı ve önemli olmayı ciddi durmakla bağdaştırmış ensesi kalınlar nezaretinde sunduğunuz ve beni gerisin geri döndürüp ardımdan ateş açtığınız için.

Ne vardı Alptuğ olmasaydım, ne vardı aynı unutulmuşluğu hiçbir şey yaşanmamışsızın boktan bir sahil kasabasında iyotça çürütülen ve bir yandan da şeker gibi parlamaya son kez devam eden birinci sınıf araç boyası misali yaşasaydım.

Bu kadar yalnız olduğum için teşekkür ederim, genel.

Hata diye değil, böyle de yaşanmaz diye

Güvensiz, koyu bir teyakkuzun

Eteğinden aşağı, düşer gibi her gün.

Bir şeyi bir daha yapmak, başka bir şey yapmaktır aslında

Bazısı yapılmadan olmaz, rahip gibi yaşanmaz

Sen eski okuduklarına bakarak yazsan da hayatını

Kalemin gittiği yön ileri, geçmişe yazamaz

Tecrübe dediğin ön koşulu deliliğin

Ders çıkarmaksa kalıplaştırmak

Düşerken aşağı bakmaya korkan insan

Çıkarken aşağıyı sırtında niye taşır ki?

Ve yine, adlı bir ezber düşüyor önüne

Bilmediğin ihtimale oynamak saflık değil

Belki başka olur ve yine

Başka biri sen, her seferinde... Sonuç değişmezse de.