Olmayacak böyle bu, birinin hepimize çeki düzen vermesi gerek, hatta bana bunu döverek yapması gerek. Kimse koymuyor çünkü elini taşın altına bizden, ben koyardım çoktan ama benim ellerim kanlı; o tutulacak şeyse taş bile olsa, güzel yüreklerinin hatrına, kana bulanmamalıydı. Biliyorum kimse koymayacak elini taşın altına, kimse okumayacak burada yazanları, pişmanlıkları, yapılanların sebeplerini ve vesaireyi, biliyorum o taş bir mezar taşı statüsü kazanacak, hatta kazandı bile.
Kendi kendime dönüp durmaktayım, deli bir danayım, kızgın bir Tuna'yım, çaresiz bir öksürüğüm, yanlış bir hikayeyim. Sadece düşünüyorum ki, dışı bile karanlık bu hikaye kitabı kapanmadıysa o kadar da yanlış olmasa gerek, öyleyse neden? Sen söyle Allah, sen kurtar bizi, sen getir kendimize bizi, sen birbirimize getir bizi. Biliyorum Allah'Im değil gibi olsa da ne kadar zor, değil gibi olsa da ne kadar kırgın, değil gibi olsa da ne kadar bıkmış bana dair; lütfen bir gerçek daha bildir Allah'm bana ve güzel olsun lütfen, "biz"i kurtaracak denli güzel. Harcanmayalım izin ver, harcanmayalım bir daha hayata, harcanmayalım bir daha başkalarına. Hayırlısı neyse sen bilirsin tabi ama yalvarırım bu defa hayırlı olan örtüşsün bizimle.




Allah'ım biliyorum, tüm "böyle olması gerekiyormuş"lara inat, hissediyorum böyle olmaması gerekirdi, hissediyorum geri dönüşü de var, hissediyorum var ama dönmez ben hariç belki kimse. Beni hisleri kuvvetli mi yarattın gerçekten, yoksa sadece ben ve birkaç kişinin daha inandığı ucuz bir yalan mı bu Allah'ım? Bir başka kulunun çok güzel bir lafı var, o der ki "Zaman olur iki kişinin inandığı yalan bile. Bir bakarsın yalan olmaz gerçeğin kralı olur." Ben de bunu istedim işte Allah'ım, görüyorsun, biliyorsun; sadece kendi inandığım bir yalan vardı, aşk gibi, sevgi gibi, en azından aşkı unutup dost olarak da olsa devam etmek gibi. Bu yalan ağır geldi, gelmesine bana da geldi Allah'ım ama biliyorsun, umut ettim, layık bir adam olduğuma inanarak umut ettim; onlar benim kadar inanamasa gerek, bırak gerçeğin kralı olmayı, bu yalan benim bile değil artık. Ankara'nın bir yalanı bu, İstanbul'un bir yalanı, şehirler arası bir yalan, gerçek olan her aşktan, her sevgiden daha hoş bir yalan; çünkü Allah'ım, karşı taraf, hatta her taraf için bu yalanın dibi bile olsa, öyle gerçek sevdim biliyorsun, umarım cezası yoktur senin katında. Bu yalanı yalan eden tek bir şey vardı, sadece tek bir şey, onların bunun yalan olduğuna inanmasından başka bir şey değil.

Peki ben senin dışında neye inanayım Allah'ım? Bunu bilmiyorum ama bildiğim bir şey var sanırım, artık bana Kadir bile inanmaz. Allah'ım, bize "biz"e bir çare, çeki düzen ver.

En en en kötüsü de nedir biliyor musunuz dostlar? Bir kavgada, tartışmada, ayrılıkta ve vesairede iki tarafın da iyi olmasıdır. Biri kötü olsa tamam, kötü olan umursamaz ve diğeri de onun kötü olduğunu kabul edip devam eder. Oysa iki taraf da iyiyse beyne neden sorusu iştirak eder, iki taraf da hak etmez, iki taraf da kötülük etmek istemez, nitekim sonsuz bir hüzün devralır ortalığı ki sormayın n'olur. Kızmıyorum Miray'a, çokça kırgınım sadece ve inanın bu kırgınlık benim elimde olsa kırgın olmazdım ama değil, fazla derinde, bu kadar derinim olduğunu ben bile yeni keşfettim. Neden sorusu işte, ona da sordum bunu ama yok cevap, bugün kimseciklerden tek bir cevap tanesi yok. Gelebilecek en yegâne cevap benim iyiliğim için olduğu ama hesap sorası lazım geliyor insanın; bana karşı geldiği için, benim için benden gizli bir şeyler yaptığı için, sonunu, daha doğrusu sonumu önemsemediği için. Hepimiz çekiyoruz cezayı, bu yüzden kızgınlığa düştüm ben, korktum çünkü, kırgınım hala ama çok korktum; tam olarak olup bitenin olmasından korktum en başından, en titretici kısmı bu. Tek bir dileğim vardı, eskiye dönmek değil hayır, eskiye yakın olmak; şimdiyse eskisinden de uzağım hem eskiye, hem kendime, hem de suçu olmayan tüm diğer dostlarıma.

Karşı taraf da iyiydi çünkü, hislerin zarar, adımların zarar, her şeyin zarar olurdu beklemediğin bir anda ki öyle de oldu. Suçlu arayamazsınız burada, herkes bir diğerine bir ucu için senin suçun der meselenin. Demesine der de, anlıyorum ki hiçbirimiz o kadar da kabahatli değiliz, belki Miray yoktan bir kargaşa çıkarttı bozup sessizliği, bu da benim içime sığmamam yüzündendi; belki Ceren bu kargaşada onu boşa sevmediğimi kanıtlarcasına bir rol üstlenip beni kurtarmak adına feda etti bizi. Tüm bunları bir anda öğrenen ben, sudan çıkmış balık kadar çaresiz çırpındım gecenin o vakti, ikisinin de üzülmemi istemediğini bilip amaçlarına ulaşmalarını isteyerek aklıma gelen ilk yolu, herkesten kopmayı seçtim ama en kolay yol değil en zoruymuş bu. İşin kötüsü, en çok da Ceren, bensizliğin tadını aldığı vakit beni aramayacaktı, sanırım öyle de oldu. Bunlar olmasaydı da, Miray hiçbir şey yapmasaydı yani, ben yine böyle sürünecektim, bir başkasını seven o ömrüm kadının, onu ne kadar sevdiğini biliyordum çünkü. Sıkamamıştım dişimi, kıskanıp acının göğsüme göğsüme nüfuz edişini dolu gözlerle izlerken zaten gitmeyi söyledim çoktan. Benim gitmek dediğim bırakıp gitmek değildi ama bir kere gittiğin insan için, istersen onun için git yine alçaksındır.

Tek çarem var sanırım, başlayan bu oyunu en sert şekilde sürdürmek; herkes tamamen çekip gitmeli, bütün ısrarlarıma rağmen uzak kalmalıyım her türlü kavuşmaktan belki, herkes ağzıma tükürmeli belki iyice, bilmiyorum. Yeterince acı çekmedim gibi, ondan bırakamıyorum gibi; çeksem bırakır mıyım? Bence kesinlikle hayır. Çünkü o, o bugün beni arayıp sadece nasıl olduğumu sorduğunda, sesinin tonundan annemin üstümü örtüşlerini hissettim küçükkenki. Vazgeçtim sert mert surdüremem, bütün suçu ve sorumluluğu üzerime alıyorum, geri dönsün herkes, o da dönsün; olmaz diye bir şey yok, bu kader değil, daha kadere var, daha kadere var deyin n'olur, daha var...
Dostlarım da dönsün, ilk hatam mı bu benim? Tüm bu hatalar hiçbirimiz kötü değiliz diye, kaybetmiş sayılmayız hala, bitmedi, dedim ya var daha, var.
Bitmesin Ceren, Miray seni de affettim, ama yazık ki bıraktığın kırgınlık müzelik, iyilerin kavgasının müzesine ait nadide bir parça.

Kızgın ve kırgınız iyiden iyiye biliyorum, iyi iyiye dargınız ama geçmesi için şansımız hala var. Geçmesin derseniz de, her zamanki gibi canınız sağolsun işte.

Bir dizinin bir repliği var: "Senin canını yaktı diye, canını yakmak istersin ama sonunda yaktığında o canı, asıl haksızlık; ona bu kadar üzülmeden edemezsin." Bu hesaptı benimki de, içimdekileri yalan bir şekilde dökmeyeceğim buraya.

Normale zorla dahi yeriden kıpırdatamayacağınız bu ben, günümün dörtte birini sokakta geçirdim; hangi deliğe girmedim ki, kahvehanelerden kafelere, parklardan bahçelere, kalabalık caddelere, bilmediğim mahallelere, daracık sokaklara, dev kaldırımlara. Herkesi gördüm, çocukları, çiftleri, yaşlıları, yalnızları; gördüm ki başını eğiyor büyükler, gördüm ki korkuyor çocuklar, o vakit anladım ben benden gerçekten çıkmışım; karşı kaldırımdaki amcanın "Yorgun musun delikanlı?" deyişine olan itirazsız evet'im açıklamaz da, bilmem nereye nasıl gidilir diye çevirdiğim bir yaşlı bir gencin ben yokmuşum gibi basıp gitmesi mi açıklar olup biteni. Elli defa açılmayan telefonlar, elli defa, çok kişiyi, çok çok kez; bu telefon aleti de hiçbir işe yaramıyor anlaşılan, bunu daha yeni öğrendim o dokunuyor...
Bomboş beton çölünde gibi gidiyordum bir ara, tepemde güneş, on kişinin yan yana geçebileceği yol kenarı bir kaldırımdan, bir başıma ağır ağır giderken ben yorgun değil yılgındım; şey gibiydi sanki yürümek, kaçmayı becerebiliyor muşum gibi, öyle gibi. Anlamadım ki kaçan zaten kaçmış, anlamadım ki biz kaçırmışız; boşuna mı kaçırmışım, bu günü gördüğüm için, herkesin bir yana benim bir yana düşeceğimi bildiğim için, istedim ki bari onlar o yanda vicdanı rahat yaşasın, ben bu yanda bir şeyler bir şeyler. Altı saat ulan, altı saat!

Yorgunum bey amca evet, en çok bunun anlaşılmaması için yormuştum kendimi oysa; amca bana dokunmuyor o açılmayan telefonlar bilmem neler, bana o telefonu açan, hatta sonradan kendi de arayanın yokluğu koyuyor. Biliyorum vicdan azabı, biliyorum benim kendime bir şey yapacağım korkusu; ey bey amca daha ne yapayım ben kendime sen söyle! Onun o azabı, diğer birinde görünmeyen azabı o kadar mantıksız ki bey amca, hala bana gelmiş diğerine bir şans daha vermemi istiyor. Ben bir onu kırmazdım, gerçi dün büyük bir geceydi ve biliyorum bunu da yaptım; ben zaten kırıcı bir adammışım belli ki, bu da demek oluyor ki ortada asla affolunmayacak birisi var. Hatayı geçtim onu geçtim bunu geçtim, kızgın değilim amca, amca çok kırgınım; biliyorum bana inanmadıkları için bunlar, beni düşünmek ayağına beni görmedikleri için, birbirlerinin yanlışlarını haklı çıkardıkları için. Biri diyor ona zarar veriyorsun, diğeri diyor evet veriyorum ve gitmeye karar veriyor; bana sormadılar, biliyorlar çünkü kal diyeceğim, çünkü benim niyetim hiç bir şeyi değiştirmeyecek her zamanki gibi. Herkes bildiğini okursa bey amca, ben de öyle yapacağım. Altı saat bey amca, altı saat!

Gidin dedim hepsine çünkü çocuk değilim, görüyorum avutmaları, görüyorum soğutmak adına yalanları; e ne oldu bu, oyun oldu, ben de bitirdim, zaten baştan kaybetmiştim. Hala inanırım o tek bir kişiye, hala affetmem diğer tek bir kişiyi; benim hayatımda biri arkadaşım biri her şeyim iki kadın vardı, biri diğerine onun yapmaktan en korktuğu şeyi yapıyor olduğunu söyledi -güya benim için- diğeri buna inanmak için bahane arıyordu, kötü hissetti, gitmek için yalanlar söyledi, bunu anlamam beni kırdı, tuzla buz etti, bari dedim hiç sansımız yok gitsin ikisi de. Benim "Git!"im sebebi oldu işte herkesin. Hiçbiri de sormadı bana ha, daha mutlu musun, amacımıza(!) ulaştık mı? Biliyorlardı, değildim, dahanın dahası, en fazlasından bir adet kötüydüm her manada, telefonlar dahi açılmadı.
Korkma sen de küçük çocuk, hiç mi görmedin yol kenarında ağlayan abi klişesini. Bu abi daima iyi çocuk, sıkmayın canınızı hiçbiriniz; olmasam bile aramızda kalsın, sakın kimseciklere söyleme. Onlar ancak böyle yaşayabilecek çocuk, yüklerini bana devşirirlerse yaşayabilirler, ben istemişim gibi; mutlu olduğuma inanırlarsa bir şansları olur, benden nefret etmeye kalkanlar da mutlu olur inanarak suçuma. Suçsuzum çocuk sen inan, sadece sen ama bir başkası değil; herkes suçlu bilsin beni, ben buna hazırladım kendimi. Altı saat çocuk, altı saat!

Herkes bunun en iyisi olduğuna kanaat getirsin,
Sonra da kapansın bu tiyatro;
En iyisi bu olmadığı için,
Bırakırım herkes inanmak istediğine inansın
Ama ben sokaktakilerden anladım gerçeğimi,
Yok muyum neyim bilmediğim, irdelemediğim.
Çok iyiyim ben(!) Öyle iyiyim ki amca ve çocuk,
Altı saat mutlu mesut dolaştım.

Seviyor onlar beni kendilerince, iyi olduğumu iddia etmemin tek sebebi ise Oscar Wilde; diyor ya "Oysa herkes öldürür sevdiğini ama herkes öldürdü diye ölmez.", ölmeyeceklerini bilmek yetiyor işte.

Bırak abi üzülsünler, en sevdiğin bile olsa üzülsün; asla kıyamadın sen biliyorum, ama bu defa değişmek zorundasın, onlar üzülmüştür, bir gün, iki gün,  beş gün, altı ay, bir sene üzülürler, sonra mutlu olurlar. Başından beri istediğimiz de bu değil miydi bizim? Hem meraklanma, hiç bir şey olmaz, içleri delik deşik bile olsa bu geceki tek gözyaşın etmez. Elbet çetin olacak onlara da ama sana olduğu gibi değil, hem hep diyen sen değil miydin "Herkes mutlu olsun yeter ki, üzülürüm ben" diye, ilk adımı attın. Biz zaten iyi kötü gördük geçirdik, onlar da öyle evet; göreceksin ama mutlu olacak hepsi, şimdi zor geliyor ama değmiş diyeceksin. Sen de mutlu olmayıver be oğlum, insanları mutlu görmenin huzuru ahirete kadar kâfi bize, hem Allah bilir ne kaldı şunun şurasında. Biliyorum senin şuanda anlamadığın tek şey ikisinin de amacı seni yaşatmakken nasıl oldu da aynı anda, öldürerek başladılar bunu gerçekleştirmeye. Canları sağolsun, şimdi anlıyorum bu sayede ne büyüklük ettiklerini, artık yalnızlık canımı acıtan bir olgu değil, hatta çok fazla güzel; en önemlisi artık aşk ne peşinden gittiğim ne müsaade ettiğim, daha güçlü biri oldum gibi şimdiden Hem ben iyi yaptım iyi, çok iyi; öyle sanıyorlardı ama mutlu değillerdi, hep kızarlardı ben hayatlarında olduğum müddetçe onlara hüzün verdiğimi düşünüyorum diye ama bak bu gece haklı olduğumu kanıtladık bile. Bence bunu kutlayalım, sen, ben bi'de ben toplaşıp bir yerlere gidelim bir ara oldu mu ben? Ha dur tabi ben şimdi cevap veremezsin işim vardır, son bir işim de kurunun yanında yaşları da yakmaktır hayatımda ilk defa, yine ve yjne onların iyiliği için, ine yapmak gibi basit bir acıyla benim hüznüme kıyasla. Herkes unutur, hepsinin yüreği yatışır, bak gör düşmanlık bile beslerler içlerinden; bir ben hatırlarım bu geceyi falan, her bir şeyi... E ben de bir gün toprak olurum kardeş, oracıkta bu kavga da biter işte.

En sadık halim bu benim bütün sevgime, tam tersi gibi gözükse de doruklarındayım merhametimin,yapmıyor göründüğüm tüm iyi şeylerin temelini atıyorum şuan, tüm kötü görünenler ise yaptıklarımdan, yine yalnız benim hatırlayacağım, bencillik gibi gözüken fedakarlıklar. Bencillik gibi gözükecek ki kolay olacak kopması karşıdakinin, nefret ederse de sıkıntı değil, kimler kimler etmemiş, başta kendim. Beni üzdüklerini unutup bana kızmalarını istiyorum, o her zamanki suçun bana dönmesi olayını, zeytinyağı gibi üste çıkmaları olayını son bir defa yaşamak istiyorum eskinin tam aksine. Bu giderecek kırgınlığımı benim, gidermesi demekse değildir ki her şey eskiye dönecek. Geçti işte, geçmiş, ben kovaladım o kovaladı bu kovaladı lakin geçip gitmiş. Yarın sabah da bu gece, hatta bu ben geçmiş olacak hisleri hariç, bakalım yalnızken daha neleri bizden koparıp götürecek bu naçiz hayat.
İster miydim isterdim biri dönsün af dilesin, diğeri diledi ama ondan geçti; o ise dilese affedeceğim ama biliyorum dilemez, dilemeyecek çünkü bu gece olanları ikisi de asla tahmin edemeyecek. Ben kovdum çünkü onları, özür beklediğim eminim istediğim kıvamdadır, özrü bırak nefret diliyordur benim için, bahane aradığımı bile düşünmüş olabilir onu hayatımdan çıkarmak adına.
N'olur mutlu olun, ne ben size ne siz bana zerre yakışmayız artık ama mutlu olun işte, elveda dostluk kavramı, elveda aşk kavramı, elveda... Biliyorum ki bu gecenin sabahında yalnızca bir akıl bulanıklığı olarak kalacağım, olması gerektiği gibi.

Bunu da buraya bırakıyorum:

(Sonradan ekleme: Keşke birileri fark etseydi bu yazıyı yazarken öfke ve sinir değil, gözyaşı ve çaresizliğin hakim olduğunu bütün hücrelerime.)

İlk olarak belirtmem gerekir ki bu bizim sınıftaki berkay değil.

Kim bu Berkay? Canımı sıkan dangalağın teki, çok canım sıkılıyor, kuş vuralım isterseniz. Benim canım öyle her şeye de sıkılıp darlanmaz bilirsiniz ama bu lavuk -evet bildiğiniz düz lavuk- beni çok ayar ediyor. Ediyor çünkü bir kızın ilgisini, sevgisini geçiştiriyor. O kız bunu anlamaz, o kız çok çok akıllıdır ama bunu anlayamaz; çünkü o bir kız, kız olduğu için değil ama erkek olmadığı için anlayamaz. Bense bu Berkay gibilerin arasında büyüdüm, gözlemleyerek ve nefret ederek. Ağzının içine düşecek bir kıza kem küm cevaplar veriyorsan ve bu cevapları yarı yarıya iyi veriyorsan bu onunla oynamaktır, oltadaki balık sana gelsin diye ipi az az salıp az az çekmektir; kaldı ki senin derdin bu da değil, sen onu edinmek bile değil, çırpındırmak istiyorsun. Bir bilsem izini, yurdunu falan filan; o kızın çırpınmalarını toparlamak adına bende doğmuş aksi kuvvette depremleri salıversem üzerine de boğsam seni.
Ben yanılıyorumdur inşallah, inşallah içine düşecek o kızın aklından düşmesi gerekecek biri değilsindir. Çünkü yanılmadığım takdirde sana bir bedel ödetmenin yollarını arayacağım, o kıza anlatsam da görmeyecek çünkü ne kadar değişirse değişsin, hala çok masum içi, çok çok habersiz. Bana kızacak o vakit, bir şeyden haberi olmayan herkes gibi soluğu bende alacak ve kötü ben olacağım. Umarım beni kötü etmezsin kardeş, ben kötü olursam, şehrinizin beklediği o depremin bir kopyasını sana özel kılarım, ölümünü inşa ederim.
Sen beni tanımazsın, beni kimsecikler tanımaz, kimsecikler görmedi zalim yanımı ama öyle bir yanım da var, senin gibi özel vakalarda kullanmak üzere biriktirdiğim.

Hadi diyelim tüm bu senaryo benim kurmam olsun, ulan sen nasıl bir hödük, nasıl bir avanaksın ki akıl edemyorsun, nasıl normal geliyor sana bu sevgi, nasıl herhangi bir şeymiş gibi taşıyabiliyorsun, bu kadar mı doyumsuzsun? Seni iyi görmemin tek bir esası var Berkay kardeş, ancak ve ancak sen bu aşkın farkında, fakat bu aşkı paylaşacak histe olmadığın için farkında değilmiş gibi davranan biriysen seni iyi görebilirim. O zaman demektir ki bilmiyorsun yapman gerekeni, çaresizsin ve onu sürdürüyorsun, kırmamak adına hiçbir şey yapmıyorsun. Öyleyse aferin sana, ama ben öyle olmadığından adım gibi eminim işte. Bu defa hislerim yanlış çıksın ama n'olur, sen öyle ballı bir şerefsizsin ki çünkü, değil ben kimse senin kılına dokunamayacak, senin sigortan o kız çünkü, o kız senden üzülebilir, ya da o kızı sen üzersin; her türlü üzüyorsunuz onu, hepiniz her türlü üzdünüz zaten, bırakın, gidin, ben ona yeterim, Allah belanızı versin.
Varya Berkay, ulan sadece onu umursuyor gibi bile dursan bir şey demeyeceğim mesajlaşmanızda, gülüyorsun ediyorsun, espriler şakalar ama samimi olmadığın okunuyor, bir seven bunu okuyamaz ve sen de bunu bildiğin için bundan zevk alıyorsun bence. Hak etmiyorsunuz oğlum, hiçbiriniz onu hak etmediniz; ben de etmemişimdir lafım yok ama sizin kadar değil be Berkay. Ölümünü dileyemiyorum bile, senin ölümün de yaşamın da o kızın çöküşü, keşke adam gibi defolup gitmenin bir yolunu bulsan. Ona bir daha zarar gelirse sen üzülürsün, hepiniz üzülürsünüz, ikinci ve son defa onu da dinlemem ve hepinizi üzmek için elimden geleni yaparım ama olan ona olur işte, bu onu da beni de yakar ve bizim tamirimiz yok. Bizim ikinci çöküşümüz de boktan bir Berkay'dan olacak belli, sıkıysa bu şarkıyı da çalın hadi!

Ne kadar tanırsınız ağlama hissini? Ne bilirsiniz ne zaman neye ağlandığını? Kabul, bilen bilir sevdiği kim ne vakit neye nasıl ağlayacak, deprem gibi hisseder, benim bahsetmek istediğim başka bir husus var.
İlla hüzün gerektirmez ağlamak, hüzünlü olmayan her gözyaşı da mutluluk kaynaklı değildir ancak. Biz mesela, gün olur geçmiş için ağlarız, gün olur insan için geçmişteki, gün olur o insanın iyiliği için, gün olur iyi ki var diye o insan, iyi ki sevdik diye vesaire diye. Böyle gün gün sayıp duruyorum ama sizin işinizi kolaylaştırmak adına, yoksa tüm bunları tek bir ana sığdırmak da elbet mümkün.
Şükür ki ağlayabiliyoruz, düşünebiliyoruz, yanabilecek bir canımız, yüreğimiz var, bir şeyleri ciddiye alıp büyük yaşıyoruz çok şükür. Kimler kimler görüyorum nerelerde, hayat eğlenmekmiş coşmakmış caka satarlar, en ufak bir şeyde de yanına yaklaşılmaz. Hepsinin dönüp geleceği yer yine biziz ben buna yanıyorum, biz o kadar yorgunuz, bizi o kadar yordular ki ancak yine biz dinleriz onları...
Siyah beyaz, yara bereyiz evet, albenimiz yok, birini mutlu etmeyi bırak kendimize sahip çıkabiliyormuş gibi bir halimiz bile yok; nitekim her şeyin bir "ama"sı var, ama yapıyoruz, ama oluyor, ama öyle... Karanlık karanlığı gündüzünden tanır, biz de öyle aşinayız birbirimize; öyle ki kiminin yargıladığı, hatta çoğunun yargıladığı bazı aslında eften püften şeyleri biz azat ederiz, insanlar insanları durmadan yargılar belki ama biz biliriz onun öyle biri olmasının, öyle şeyler yapmasının ince bir sebebi vardır. O ince sebebi bilir, peşinden gideriz, bazen bakarsın telafisiz bir yanlış bile, sebebinden ötürü gül olmuş gözünde, o hesap işte...

"Beni herkes sevdaya asi sanır, oysa aşk beni nerede görse tanır; hasret tanır, zulüm tanır, ölüm tanır, yüzüm yüzümden utanır." dediği gibi üstadın. Ben de tanırım geçmişimi, masumumu, masum günlerimi; bilirim, hala özlediğim aynıdır, özlemek bundandır işte, sevmek bundan... Hani "Gözünden belli olur." derler ya, işte biz gözlerin de ne güzel susabildiğini öğrendiğimizden beri kendimizden, biraz daha derine bakakaldık diyelim.




Ben denk gelmedim öyle bir insana, dipteki yarayı tanıyan, yara'dan birine; en çok da gelmediğim için öyle biri olmaya çalıştım, en çok da bana "Kimse kişinin kendisinden daha çok üzülemez onun için" diye direttikleri için ruhumu tabiri caizse pastırma gibi inceltmeye, kendinden çok düşünmeye çabaladım insanları; yine yoluma çıktılar "Her insan iyi değildir, incinirsin." diye, ben zaten kaç defa tanışmıştım incinmekle, duymazdan geldim. İnat değil mi kardeşim, alın bu da benim inadım oldu mu? Matematiğinize fazla geldiğinin farkındayım, inanın sade sevseniz kafi oysa...
Nasıl bir hatta birkaç acının kötü etkilediği, çok kötü etkilediği, yanlış seçimler yaptırdığı bir insana tepeden tırnağa inanabiliyorum biliyor musunuz? Evet onu sevmiştim, seviyorum ama inanın bu yüzden değil; bir insana şans verilince ne olduğunu da, verilmeyince ne olduğunu da hem gördüm hem yaşadım ben, hep dedim ki şöyle olsa başka türlü olurdu her şey, şimdiyse ben "öyle" olmak istiyorum işte, hiç olmazsa biri için, onun için "öyle" biri olmak benim hem borcum geçmişe, hem de az sayıda gururumdan biri belki.
Çok realist insanlarla takılıyorum belki de, her biri geçmişten vuruyor şöyle olsaydı şöyle yapardı, şöyle olsaydı şöyle de olurdu falan filan bir sürü gevezelik; insanların bir mevzunun içini bilmemeleri ve bundan onlara söz edememek, buna rağmen yine de bir şeyler duymaya ya da söylemeye ihtiyaç duymak büyük çaresizlik olsa gerek, tıpkı sizin şuan bunu yazarken aklımda olan o merkez durumu bilmeyeceğiniz gibi.

Ben sadece bana biraz inanılsın istiyorum ya, görüyorum işte ultrason gibi, sesten görüyorum, yazıdan görüyorum; hani o ağlamanın ilk başında damak içe kaçar ses tizleşir ya, gün oluyor ben onu bile bir mesajda sezebiliyorum; anladığıma zerre şüphem yok, masum bir insan ne kadar değişirse değişsin dışarıdan, hem bu değişim onun eseri olmadığından ama en çok da aslında kendi de bunun farkında olduğundan bilin ki aynıdır aslında, daha kırgın, üzgün ya da kızgın olması onun içeriden bir yerden bam telinize dokunmasına mani olmaz, siz yargılarınızı kuşanmadıysanız şayet.
Ben böyle tanırım bir insanı, değişmiş mi değişmemiş mi anlarım, hata da yaparım o ayrı, hatam da genellikle değiştiğini bilip, değişimi yakıştıramamaktan olsa gerek bilmezden gelmem olur. Artık o da yok, kendimden, ondan ve her şeyden eminim ilk defa. Bir insanı bilmek için gerekmez fıstık ezmesi ve çilek sevdiğini, insan bir defa içinden bilir, aha onun da ötesi yok.
Ey Buse, ey Ceren; ismin söylenmedi burada uzunca zamandır, korkma bilmez kimse kimsin nesin, gör bak çoğu tenezzül bile etmez burayı okumaya. Neyse, bil ki sen de değişmedin ben de, hala tanıdığım en iyi, en güzel kadınsın, olup bitenlerin canı cehenneme...

Senle yeniden tanışmak,
Hakkında herkesin bilebilecekleri hariç her şeyi bilmek,
Bu da benim avuntum olsun,
Memnun oldum, hep de memnundum.