Keşke Görmeseydim
Sabahın 8:50'si gibi bir zaman diliminde ne görüp de bütün bir hayatınızın temelini sarsmış bir sarsıntıyı bir nebze yeniden yaşayabilirsiniz ki dimi?Hiç ummadığım bir anda,arabayla orta karar bir hızda ilerlerken tam geldiğinden aksi yöne dönmeye hazırlandığımız esnada bize doğru dönen kadın o 900'den fazla şiir yazdığım,senelerimi verdiğim,uğruna yaşlar akıtıp kavgalar ettiğim,en sonunda da perperişan ve bambaşka bir adam olduğum kadın olmasaydı keşke,yanındaysa sevgilisi...
İçi acıyor tabi insanın,acımaz mı;hani bir ses vardır ya,yazımının nasıl olduğunu kestiremiyorum ama içe doğru "Hii" diye şaşırma ile panik arası bir ses,o tepkiyi verdim işte.Arabayı dayım sürüyordu anlam veremedi,yanisi o an ağlamak inanın işten dahi değildi de o vardı;sonra bir şeyler anlattı da anlattı ama bir kulağımdan girip öbürüne kadar öldüler...
Tam da unuttum diyordum oysa iyi mi,bitti diyordum;artık onunla beni bağdaştırmıyordu insanlar,yanımda onun adı geçmiyordu,onun fotoğraflarına bakmıyordum,ona yazdıklarımı hatırlamıyordum,anıları hatırlasam da efkarlanmıyordum,adaşı olan biri karşıma çıkıp ona benzer birini gördüğümde gözlerim kararıp nefesim falan daralmıyordu ama...Hikayeymiş meğer...
Sanki o an kalbim ona bir halatla bağlanmış ve benden kopmuş,öyle kalpsiz devam ediyordum yola.O görmedi tabi beni,bense onu nerede görsem tanırım;belki de sadece dışıdır öyle olan bilmiyorum,ama hiç değişmemişti.Yerimde olsanız zannedersiniz ki eski sizle şuanki siz karşılaşıp zamanda bir paradoks yaratmış,yaklaşık 1.20 saniye boyunca bütün geçmişimle,unutmak istediklerimle,unutamadıklarımla,bazen lanet edip bazen kıyamadıklarımla ve daha da önemlisi onun sevgilisiyle yan yanaydım ama onlar beni fark etmedi...
Çünküsü ben koskoca hiç bir şeydim,eskiden onu seven bir çocuk belki,belki sadece eski bir tanıdık;bütün yazılanları da s**tiret(kusuruma bakmayın kendimi durduramıyorum) ama bütün yaşanılanlar çöp olmuştu,bense hala onun doğumgününü hatırlarım,19 Nisan.Hatta kutlayıp kutlamamak arasında gidip geliyordum daha düne kadar,daha düne kadar hala çantamda o çizdiğim b*ktan resimlerin olduğu ufak defteri sırf içindeki bir resmi seneler önce laf arasında benim duymadığımı sanarak kendine benzettiğini söylediği için taşıyordum...
Ben hep bugünden kormuştum o'ndan sonra,başka biriydim çünkü.Onunla karşılaşsak yığılırım diye düşünüyordum,gene hayli dayandım;çünkü o beni görmedi,sesini duymadım,oldukça kısa sürdü yahut,belki de o an hareket halinde olmam beni biraz rahatlattı,değişen mekan içime su serpti.Alaska'ya taşınsam diye boşuna düşünmemiştim abi ben,sırf böyle şeyler için.Olmaz,olmayacak,ilelebet imkansız;lakin es kaza hayatıma bir kadın,kadınım girip onunla civarda bir yere gittiğimizde onu görmek de aklımdan bolca geçmiş bir senaryo;durulacağım önce,neden böyle durgunsun diyecek kadınım ve ben cevap veremeyeceğim,belki o da beni görecek ve Allah'ım n'olursun ama n'olursun gerçekleşmesin bu ki yanımıza gelecek.Tanıştıracağım onları,gülümseyeceğim...
Yalandan yüzüme gülen dünyada...
İçi acıyor tabi insanın,acımaz mı;hani bir ses vardır ya,yazımının nasıl olduğunu kestiremiyorum ama içe doğru "Hii" diye şaşırma ile panik arası bir ses,o tepkiyi verdim işte.Arabayı dayım sürüyordu anlam veremedi,yanisi o an ağlamak inanın işten dahi değildi de o vardı;sonra bir şeyler anlattı da anlattı ama bir kulağımdan girip öbürüne kadar öldüler...
Tam da unuttum diyordum oysa iyi mi,bitti diyordum;artık onunla beni bağdaştırmıyordu insanlar,yanımda onun adı geçmiyordu,onun fotoğraflarına bakmıyordum,ona yazdıklarımı hatırlamıyordum,anıları hatırlasam da efkarlanmıyordum,adaşı olan biri karşıma çıkıp ona benzer birini gördüğümde gözlerim kararıp nefesim falan daralmıyordu ama...Hikayeymiş meğer...
Sanki o an kalbim ona bir halatla bağlanmış ve benden kopmuş,öyle kalpsiz devam ediyordum yola.O görmedi tabi beni,bense onu nerede görsem tanırım;belki de sadece dışıdır öyle olan bilmiyorum,ama hiç değişmemişti.Yerimde olsanız zannedersiniz ki eski sizle şuanki siz karşılaşıp zamanda bir paradoks yaratmış,yaklaşık 1.20 saniye boyunca bütün geçmişimle,unutmak istediklerimle,unutamadıklarımla,bazen lanet edip bazen kıyamadıklarımla ve daha da önemlisi onun sevgilisiyle yan yanaydım ama onlar beni fark etmedi...
Çünküsü ben koskoca hiç bir şeydim,eskiden onu seven bir çocuk belki,belki sadece eski bir tanıdık;bütün yazılanları da s**tiret(kusuruma bakmayın kendimi durduramıyorum) ama bütün yaşanılanlar çöp olmuştu,bense hala onun doğumgününü hatırlarım,19 Nisan.Hatta kutlayıp kutlamamak arasında gidip geliyordum daha düne kadar,daha düne kadar hala çantamda o çizdiğim b*ktan resimlerin olduğu ufak defteri sırf içindeki bir resmi seneler önce laf arasında benim duymadığımı sanarak kendine benzettiğini söylediği için taşıyordum...
Ben hep bugünden kormuştum o'ndan sonra,başka biriydim çünkü.Onunla karşılaşsak yığılırım diye düşünüyordum,gene hayli dayandım;çünkü o beni görmedi,sesini duymadım,oldukça kısa sürdü yahut,belki de o an hareket halinde olmam beni biraz rahatlattı,değişen mekan içime su serpti.Alaska'ya taşınsam diye boşuna düşünmemiştim abi ben,sırf böyle şeyler için.Olmaz,olmayacak,ilelebet imkansız;lakin es kaza hayatıma bir kadın,kadınım girip onunla civarda bir yere gittiğimizde onu görmek de aklımdan bolca geçmiş bir senaryo;durulacağım önce,neden böyle durgunsun diyecek kadınım ve ben cevap veremeyeceğim,belki o da beni görecek ve Allah'ım n'olursun ama n'olursun gerçekleşmesin bu ki yanımıza gelecek.Tanıştıracağım onları,gülümseyeceğim...
Yalandan yüzüme gülen dünyada...