Alptuğ'un Mekanı

13 Mart 2014

Ne Yapıyorum

Aklıma takıldı sen öyle deyince,hatta kendi kendime''Sen ne yapıyorsun!''dercesine haykırdım.Ama yanıldığın bir nokta vardı,ben sandığın gibi kendimi yıpratmıyor ve kendime kötü birşey yapmıyordum.Olması gerekeni yapıyordum belkide,ya da sadece içimden geleni diyelim buna.Aslında sırf bu yüzden sandığın kadar da yıpranmış değilim oysa ki,en azından doğru olanı yaptığımı biliyordum ve bu hayata karşı dimdik durmamı sağlıyordu.

''Yerimde olsan sen ne yapardın?''gibisinden saçma bir soru sormak gibi bir niyetim yok,çünkü ben bile birşey yapamadım aslında.Elimden gelen tek şey yazmaktı belki,ben de bu yüzden günlerce yazdım sadece.Ama asla kendimi sorgulamadım biliyor musun,o her halini gördüğüm hayat bana ne pahasına olursa olsun birşeyler yapmayı öğretmişti,zaten kaybedecek birşeyim yoktu.İlk o zaman özgür hissettim kendimi,ama bir o kadar da çağresiz.Bütün olabilecekleri bilmek,engel olamayacağını da bilmek;bilmek kötü birşey,sadece elin kolun bağlı bir şekilde yüreğini sızlatmaya yarıyor insanın.

Bugüne kadar her ne yaptımsa bu yaptıklarım konusunda en ufak bir kuşkum yok.Ama olur ya,insanoğluyuz neticede;farketmeden kötü birşeye sebep olup birilerini incittiysem de yalnız af dilemek düşer bana bu vakitten sonra...

Geri Planda

Şu gün bulunduğum noktada ve bundan çok çok daha öncesinde de yaptığım çok önemli birşey vardı,geriye bakıp pişman olmamam için son derece yeterli bir sebepti bu.Bir süre sonra hayatın gerçek anlamını kavramaya yeni yeni başladığımda aslında her insanın başkaları için var olduğu çekti dikkatimi,işte o günden sonra hep geri planda tuttum kendimi.Ben kendimi biliyordum,tıpkı pek çok insanda olduğu gibi benim de kendim için fazla bir değerim yoktu,öncelik en başta sevdiklerimin,sonra ise dostlarımındı.
Başkaları için birşeyler yapıyor olmanın ne kadar güzel bir his olduğunun tadına vardım sonralarında,yaptığınız her ne olursa olsun sırf insanların mutlu olduğunu görmek bile gerçek bir sonuçtu benim için,sanki boşa yaşamadığımın kanıtı gibiydi.

Bu güne kadar pek çok şey yaptım insanlar için;bazıları farketti,bazıları etmedi,bazıları ise etmesine rağmen kibir dolu ruhunun ötesine adım atamayıp bir teşekkürü bile çok gördü.İnanılması her ne kadar zor olursa olsun;çok insan gördüm ben,bir de insan demeye tenezzül edemeyeceklerim vardı tabi.Bunlar olacaktı tabi,her toplumda olan birşeysi bu.İşte bunu kabullenince karşındaki nasıl birisi olursa olsun bu onun için birşeyler yapmaman gerektiğinin göstergesi değildir diye düşündüm içimden,elbette istisnâi vakalar geçerli değildi bunun için.

Belki beni anlayamazsınız ama ben sırf başkaları için yaşamak ve onlar için ölmek istiyorum,bunu isterken de en ufak bir geri dönüş beklemiyorum.Vatan için,millet için,insanlık için veya yalnız sevdiğin kişi için bile tüm yaşamını tek seferde ortaya koyabiliyorsan işte o zaman hayatın asıl kadim felsefesine erişmişsin demektir...

Yazıyorum Ki

Şu neden yazdığım konusu herkesi olduğu gibi beni de kuşkuya düşürmeye başladı şimdilerde.Yazmayabilirdim,ama olmazdı;neden derseniz,yakışmazdı.Ben kendimi burada buldum,şimdi dönüp tüm yazdıklarımı okuduğunuzda karşılaşacağınız en yegâne şey kimsenin bilmediği bir ben olacaktır.

Birşeyleri değiştirme umudu ile yazıyordum önceleri,herhangi birşeyi;şimdilerde ise sadece içimdekini yazıyorum,hepsi bu.Engelleyemiyorum bu yazma işini,durduramıyorum kendimi.Biliyorum ki yazmayı durdurabilmek için ilk baş yüreğimi durdurmam gerekecek,bu da ancak ölünce mümkün.

Yazdığım şeyler değişiyor;hepinizin bildiği üzere genelde birileri için veya birilerine yazıyorum,ama bazen de içim kabarıyor ve toplumun kanayan yaralarına sivri bir dil ile açıklık getiriyorum.Ne yazık ki asla kurtaramadım kendimi içimdekini yazmaktan,asla yalan yazamadım bu yüzden.

Yazdıklarımın hiçbiri en ufak bir kötü amaç beslemiyor,kimseyi üzüp kırmayacak yazılar yazmaya dikkat etmişimdir çoğu zaman.Böyle olunca da en çok bana dokundu tabi yazdıklarımın etkisi.Beni anlamayan ve de anlamaya kalbi yetmeyenler türlü türlü karaladı beni,ama onlar bilmiyordu ki umrumda bile değillerdi.

Temel olarak bakacak olursak insanlık için yazdım ben,insanların yüreklerinin ilkellikten çıkıp daha yumuşak olması için çabaladım çoğu zaman.Ne kadar başarılı olduğumu bilmiyorum,sanırım bunu insanlık gösterecek.Yazdıklarımın siz değerli okuyucularımdan bu kadar beğeni toplayışının tek bir sebebi var bence,o da yazdığım herşeyi tamamen kendi duygularımı içine katıp en iyi çekilde yansıtarak yazmam sanırım.Çünkü eğer okuduğunuz şeyi hissedebiliyorsanız,elbet birgün anlarsınız demektir...

Sınıftaki Tayfa

Bu yazım bizim sınıftaki birkaç kendini bilmeze,her ne kadar şaka bile yapıyor olsanız biraz ileri kaçtığını görmeniz gerekirdi.Madem o belli bir tayfa yazdığım her şeyi okuyor,bunu da okusun bi zahmet;

Bakın oğlum,açıkcası sizin bu kadar ruhsuz ve bu kadar çocuk olduğunuzu ben bile tahmin edemezdim.Hayır madem anlamıyorsun,o zaman karışmayacaksın.Teferruatları geç,her ne olursa olsun bu benim mevzum;sen kim olursan ol öyle paldır küldür dalamazsın.Daha önce de söylediğim gibi,sizi ilgilendirmiyor;madem sevmenin ve sevilmenin nasıl birşey olduğundan haberdar değilsiniz,öyleyse benimle bu şekilde muhattap olmayın.Sizlere açıkca''İleri gidiyorsunuz!''diyorum,isterseniz de bunu bir tehdit olarak algılamakta serbestsiniz.Siz birşey yaparsanız sonuçlarına katlanacak olanlar da elbet sizlersiniz.

Her ne kadar aynı sınıfta bile olsak bir süre sonra çizginin diğer tarafına geçiyorsunuz,kendini bu konuda özgür hisseden varsa buyursun gelsin ve layığınca da çeksin gitsin.Çok ciddiyim,bırakın uğraşmayı-benimle veya onunla-Şayet bu bir uyarıydı,ama 2. boyuta geçtiğinizde yapacağımı bilirim benden söylemesi.

Sizlerle belli bir yakınlığımız var elbet,ama benim de kendime göre sınır çizgilerim var.Gelelim beni eleştirenlerinize;

Çok birşey söylemeyeceğim,sadece''Sen ne anlarsın ki!''diyebilirim,çünkü zaten ben ne desem anlamayan yine anlamayacak...

Kendini Kaldırmak

Kendimi kaldıramıyorum,uyuduğumu bile bile üstelik.Hani bazen olur ya,rüyanın içinde uyanırsınız;bunun bir rüya olduğunun farkındasınızdır ama ne yaparsanız yapın uyanamazsınız.Ne kadar düşmüş olduğumun farkındayım,her açıdan;yanlış anlamayın tabi,bundan memnun değilim.İçimde öyle bir güç var ki benden bile güçlü,ama nedense hiç korkmuyorum ondan.O kadar yorgun hissediyorum ki bünyemi,hatta bir an için bu güce teslim olmayı bile düşündüğüm olmuştu önceleri.
Şimdi ne mi değişti?Elbette ki hiç birşey değişmedi.Belki herşey olması gerektiği gibi değil,ama herşey olduğu gibi.Bu kadar yorgun hissetmeme rağmen yine de en ufak bir rüzgârda savrulacak kadar hafif hissediyorum.Yüküm ağır belki,ama ben öylesine hafifim ki;böyle hayat olur mu demeden geçemiyor insan,orantısız bir hayat.Kendimin 3/4'ünü insanlara adasam gerisi zaten sudan ibaret,kendime ayıracak bir benim bile yok.Bunu istediğimden değil tabi,kendim için birşey istemeye bir son verecek erdeme ulaştığım kanaatindeyim.Ben böyleyim işte,belki de benim bilmediğim kadar kararmış olacak ki içim;gençler kendini genç gösterme çabasında iken,ben ise nedeni bilinmez olgun tavırlardayım.Ama şimdi elimde hiç birşey yok,öyleyse olgunluğun da canı cehenneme.Ben istemedim böyle olsun,hâlâ da istemiyorum aslında,ama birgün olsun karşı çıkmadım.Kabul,çok direndim;ama asla bırakmadım kendimi,asla da isyan etmedim.Çünkü birşey değişmeyeceğinin bilincindeydim,bu yüzden de ayrı bir ümitsizdim...

Şimdi ise güzel bir şarkı ile kapatıyorum bülteni;

''UNUTMAK DOĞRU OLAN!''

Daha Yeni Kayıtlar Önceki Kayıtlar Ana Sayfa

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )